Όλα τελικά σ’ αυτή τη ζωή είναι θέμα συγκυριών και σωστού timing. Το θέμα είναι κατά πόσο εμείς θα εκμεταλευτούμε και θ’ αξιοποιήσουμε αυτές τις χρονικές συμπτώσεις. Στην περίπτωση του Άγγελου Ρούβα και της Time Lapse Pictures, όπως λέει κι αυτή η χιλιοειπωμένη, απίστευτα κλισέ φράση, «το σύμπαν συνομώτησε» υπέρ τους.Πάντα πίστευα πως οι τύποι που ασχολούνται με το animation είναι πολύ κουλ, θετικοί άνθρωποι και με αρκετή δόση παιδικότητας. Ο Άγγελος Ρούβας κι η παρέα του μ’ επιβεβαίωσαν
- Πως αποφασίστηκε η δημιουργία της Time Lapse στην Ελλάδα;
Εγώ είμαι συνεργάτης της εταιρίας. Τα υδρυτικά μέλη είναι ο Παναγιώτης Ράππας μαζί με τον Νάσο Βακάλη, ο οποίος είναι και κάτοχος ΕΜΜΥ για το animation ΟFF MIKES. Δουλεύανε στο Los Angeles για αρκετό καιρό σε μεγάλες παραγωγές και κάποια στιγμή αποφασίσανε να έρθουν εδώ, επιιστροφή στα πάτρια κατά κάποιο τρόπο για να δοκιμάσουν κάποια πράγματα.
Κι εσείς δεν ήσασταν στο εξωτερικό;
Εγώ ήμουν για ένα χρόνο στο Λονδίνο σε μια παραγωγή του Spielberg, στο American Tail, μετά γύρισα στην Ελλάδα και βοήθησα στην παραγωγή (οργάνωση, σχεδιασμό χαρακτήρων) της σειράς κινουμένων σχεδίων Πανδώρα και Πλάτωνας, τα Φραουλόπουλα. Εκείνοι συνέχισαν την καρίερα τους στο εξωτερικό και το 2000 ήρθαν να φτιάξουν κάτι εδώ σε συνεργασία πάντα με αμερικάνικες εταιρίες. Με τον Παναγιώτη γνωριζόμαστε από το 1988, σε μια παραγωγή που είχε γίνει για την ανάληψη της Ολυμπιάδας του 1996, ύστερα το ’90 βρέθηκα στο Λονδίνο και συναντηθήκαμε εκει. Ήταν μια ευτυχής συγκυρία γιατί μόλις είχα τελειώσει μια δουλειά, εκείνος κάποια άλλη και συζητήσαμε να κάνουμε κάτι. Είχαμε βρει τον Ευγένιο τον Τριβιζά, του κάναμε μια πρόταση για να μας δώσει κάποια από τα βιβλία του για κάποιο ευρωπαικό πρόγραμμα, να πάρουμε χρηματοδοτήσεις και να ξεκινήσουμε. Και συμπτωματικά, εκείνες τις μέρες η ΕΡΤ αποφάσιζε να κάνει μια παραγωγή με εργο του Τριβιζά κι έτσι εκείνος είχε ήδη γνωρίσει εμάς, η ΕΡΤ τον κάλεσε, έγινε η επαφή και λειτούργησε κάπως μαγικά το πράγμα!
Γιατί διαλέξατε το συγκεκριμένο παραμύθι; Είναι και λίγο συμβολικό;
Επειδή δε μπορούσαμε να επεκταθούμε σε κάποια σειρά χρονοβόρα και με πολύ κόστος, είχαμε πει να κάνουμε ένα αυτοτελές επεισόδιο. Ένα αυτοτελές επεισόδιο για να λειτουργήσει στην αγορά, πρέπει να έχει το χαρακτήρα ενός επετειακού προιοντος, ας πούμε Χριστουγέννων,διακοπών, κάτι που να εντάσσεται αυτοτελώς στο πρόγραμμα και να τελειώνει. Όταν συναντήσαμε τον Τριβιζά, του ζητήσαμε να μας δώσει κάποιες χριστουγεννιάτικες ιστορίες που είχε γράψει κι από αυτές επιλέξαμε αυτή γιατί τη θεωρήσαμε πιο μαγική, πιο ιδιαίτερη. Κι επίσης όπως είχε πει σε μια συνέντευξη τύπου ο συγγραφέας, είναι και λίγο αυτοβιογραφική. Δηλαδή ένας ήρωας που ονειρεύεται κάτι άπιαστο, αρνείται πολλά δελεαστικά πράγματα στη ζωή, όπως την εξουσία, το χρήμα, την οικογένεια και τη θαλπωρή, που προτείνουν στο ποντικάκι τα στολίδια του δέντρου και οδεύει προς το όνειρο του. Κι αυτό έχει κάνει κι ο ίδιος στη ζωή του. Έχει αρνηθεί πολλά για να αφιερωθεί σε κάτι που του αρέσει.
Οπότε αυτό το animation θα είναι «μικρού μήκους»;
Ναι, είναι 28,5λεπτά κι αυτό το μέγεθος είναι ένα κλασσικό τηλεοπτικό ημίωρο και πάντα γίνεται πιο μικρό για να μπαίνουν και διαφημίσεις
Υπάρχει περίπτωση να προβληθεί στους κινηματογράφους, πριν από κάποιες μεγάλου μήκους ταινίες όπως συνηθίζουν κάποιοι;
Κοίταξε αυτό είναι λίγο δύσκολο να πάει στον κινηματογράφο και δεν ξέρω αν θα κάνουμε κάποια προβολή για δημοσιογράφους ή να καλέσουμε κάποιο κόσμο αλλά επίσημα δε θα παιχτεί. Ίσως πάει σε κάποια φεστιβάλ.
Στην Ελλάδα που για να κάνεις μια ταινία είναι μια πικρή ιστορία, για το animation δε δυσκολεύει πιο πολύ η κατάσταση;
Όλα τα πράγματα είναι συνυφασμένα με το τι αποδίδει το κάθε προιόν. Δηλαδή αν ας πούμε είχαμε μια παράδοση στην Ελλάδα που να μπορούσε να εξασφαλίει αυτό το προιόν αμέσως σε 250 κανάλια, όπως γίνεται με τ’ αμερικάνικα προιόντα, τα λεφτά θα ερχόντουσαν, δεν υπάρχει περίπτωση. Και εδώ υπάρχουν και από συμπαραγωγές από το εξωτερικό θα μπορούσαν να ρθουν. Το θέμα είναι ότι και μ’ αυτή την παραγωγή, η ΕΡΤ μας κάλεσε σαν να κάναμε έναν διαγωνισμό, σαν προσπαθούμε να αποδείξουμε ότι μπορούμε στην Ελλάδα να κάνουμε ένα προιόν αρκετά αξιοπρεπές. Δε θα φτάναμε ποτέ τα επίπεδα στης Pixar βέβαια. Όλες οι τηλεοράσεις οι κρατικές που πληροφορήθηκαν γι’ αυτήν την παραγωγή, και τον Τριβιζά τον ξέρουν σε αρκετές χώρες στο εξωτερικό γιατί πουλάει, είπαν «Είμαστε μέσα αν μας αποδείξετε τι μπορείτε να κάνετε». Είναι λίγο σαν δοκιμή. Και νομίζω ότι στην Ελλάδα, επειδή δεν έχουμε τη νοοτροπία των ξένων που υπάρχουν τρομερές εξειδικεύσεις, ο σκηνοθέτης κάνει μόνο τον σκηνοθέτη, ο μοτερ κάνει μόνο το μοτερ, εδώ τα κάνουμε λίγο απ’όλα, και καταφέρνουμε αρκετά καλά πράγματα με λιγότερα μέσα. Αυτό που κράτησα από την εμπειρία μου στο εξωτερικό είναι ότι τους Έλληνες τους έχουν σε πολύ μεγάλη εκτίμηση κυρίως γι’ αυτό το λόγο, ότι μπορούν να καταφέρουν πάρα πολλά σε πολλούς τομείς.
Θα μπορούσατε να μείνετε στο εξωτερικό λόγω της λεγόμενης «επαγγελματικής ασφάλειας» αλλά γυρίσατε. Πόσο εύκολη ήταν αυτή η απόφαση; Είναι σαν να ξεκινάτε απο την αρχή..
Σίγουρα…Πιστεύω ότι αυτά είναι προσωπικά θέματα. Εμένα δηλαδή η αντοχή μου κράτησε μόνο ένα χρόνο και γύρισα! Κυρίως επειδή δε μου πηγαίνει η νοοτροπία και το να εντάσσομαι σε μια βιομηχανία απρόσωπη. Μ’αρέσει πάρα πολύ ν’αναμειγνύομαι στη λειτουργία και την οργάνωση μιας παραγωγής, σε μικρής κλίμακας πράγματα στα οποία είμαστε όλοι μια παρέα, γνωριζόμαστε όλοι, μοιραζόμαστε πράγματα κτλ. Δε μου πήγαινε το «είμαστε σε μια γωνίτσα, στο γραφείο νούμερο 53 και παίρνω μια σκηνή που δεν ξέρω που ανήκει, τι έπεται, τι προηγείται, που εντασσεται κτλ» Άλλοι νιώθουν ασφάλεια και τους ταιριάζει αυτό περισσότερο. Αλλά η πρόκληση είναι αυτό που είναι το καλύτερο. Δηλαδή όταν στήσαμε την πρώτη πραγματική σειρά κινουμένων σχεδίων με την Πανδώρα και τον Πλάτωνα ήταν η πρόκληση της πρώτης φοράς. Μπορεί να γίνει στην Ελλάδα ή δε μπορεί; Και τελικά μπορούσε! Είναι το κίνητρο αυτό που ψάχνει κανείς. Το να μένεις στο ίδιο πράγμα και να μιζεριάζεις ή να μη ρισκάρεις είναι ακόμα χειρότερο.
Άρα έξω φαίνονται σαν να είναι πιο περιορισμένοι!
Αν δείτε τις τελευταίες παραγωγές της Dreamworks δεν έχουν πάει καλά γιατί δεν είναι φτιαγμένες καλά σεναριακά, ούτε «ψαγμένες» σκηνοθετικά. Μέσα στον ανταγωνισμό και στη βιομηχανία, επειδή το κινούμενο σχέδιο με τα κομπιούτερς έχει γίνει αρκετά πιο γρήγορο και λιγάκι πιο φθηνό απ’ότι παλιότερα, πολλές εταιρίες τώτα τολμούν και κάνουν.Από την αρχή του έτους, σε μια σαιζόν πρέπει να βγήκανε νομίζω 6 μεγάλου μήκους ταινίες, κάτι πρωτόγνωρο.
Όσον αφορά το δικό σας που δεν είνα τεχνικά όπως αυτά που έχουν συνηθίσει τα παιδιά (Nemo, Shrek κτλ) να βλέπουν από το εξωτερικό, πιστεύετε ότι μπορεί να τα συγκινήσει; Ειδικά όταν η γενιά των 16ρηδων παίζουν όλη την ώρα video games
Είναι σίγουρα για μικρές ηλικίες. Έχει μια τρυφερότητα και μια αθωότητα που δεν τις έχουν οι περισσότερες ξένες παραγωγές που έχουν πιο βίαια πράγματα. Για τις πιο μεγάλες ηλικίες η οπτική έχει αλλάξει σίγουρα και με τα video games και με διάφορες ταινίες, έχουν πάει σε πιο extreme πράγματα. Κάθε παραγωγή είτε μικρό σχέδιο είτε μεγάλο όταν το ξεκινάει κανείς, στο πρώτο μπουκ που συντάσσει για την παραγωγή πρέπει να γράψει το target group, που απευθύνεται. Αυτό πρέπει να το ξέρει και η αγορά, π.χ η ΕΡΤ θα το στείλει σε κάποια διεθνή παζάρια, στις Κάννες και σε όποια άλλα μπορεί να συμμετάσχει και στήνει και περίπτερα. Εκεί θα βάλει διαφημιστικά φυλλάδια και θα γράψει πάνω ηλικίες γιατί ο άλλος πρέπει να ξέρει τι αγοράζει και ποια ωρα θα το προγραμματίσει.
Υπάρχει κάποια περίπτωση αυτό να γίνει κανονικής διάρκειας;
Όχι γιατί δεν έχει προδιαγραφές από την ίδια την ιστορία. Αυτό που πιθανόν θα συζητήσουμε αργότερα εφ όσον όλα πάνε καλά, θα είναι μήπως μπορεί να γίνει μία μίνι σειρά με τον ίδιο ήρωα. Αυτό είναι καθαρά στο χέρι του Τριβιζά.
Είχατε κάποιες διαφωνίες με τον κύριο Τριβιζά όσον αφορά την τεχνική του κινουμένου σχεδίου και πως το είχε εκείνος στο μυαλό του;
Όχι είχαμε μια πάρα πολύ καλή συνεργασία, εκείνος έγραψε το σενάριο από την αρχή και κάναμε πολύ μικρές επεμβάσεις καθαρά κινηματογραφικές. Στην πορεία διαμορφώθηκε όλο, του κάναμε κάποιες προτάσεις, για τους ήρωες, για το χώρο, για το design, για τα χρώματα και απλά έκανε κάποιες παρατηρήσεις, οι οποίες ήταν βοηθητικές.
Ποια είναι η αγαπημένη σας ιστορία που θα θέλατε να την κάνετε κινούμενο σχέδιο;
Εγώ έχω μια προτίμηση στο να συνθέτω, να γράφω ιστορίες…
Εσείς εδώ είστε ο σκηνοθέτης;
Είμαι συνσκηνοθέτης με τον Παναγιώτη(Ράππα)κι έχω κάνει άπειρα πράγματα αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία. Το σημαντικό είναι να συντονίσουμε μια ομάδα νέων παιδιών που για τους περισσότερους αυτή η ιστορία ήταν η πρώτη τους εμπειρία και πήγαν πάρα πολύ καλά, εξαιρετικά. Ήταν δύκολο το να βρεις ανθρώπους έτοιμους για μια παραγωγή στην Ελλάδα, που σ’αυτόν τον τομέα δεν έχει παράδοση ουτε δουλειά. Μετά απ’ αυτό αγωνιάς για το πως θα τους κρατήσεις για την επόμενη. Πάντως στο θέμα των ιστοριών πρέπει κανείς να λαμβάνει υπόψη πάρα πολύ την αγορά, να ξεκινάει από κει. Είναι πολύ ακριβό το προιόν για να κάνει μόνο αυτά που σ’αρέσουν, εκτός αν κάνεις κάτι πάρα πολύ μικρό, των 3-5 λεπτών και να πεις ότι το κάνεις για χόμπι. Αλλά γενικά για μεγάλη παραγωγή είναι πολύ δύκολο να πεις ότι «κάνω μόνο κάτι που μ’αρέσει». Και συνήθως γι’ αυτά τα πράγματα, ποια είναι τα ρεύματα στην αγορά, πρέπει να παρακολουθείς συνέχεια αυτά τα παζάρια, τι αγορά έχει, τι κινείται, τι προτιμούν, ποιες ζώνες , ποιες χώρες. Γιατί αλλάζουν και με τις χώρες, υπάρχουν μεσογειακές που προτιμούν μερικές φορές πιο γλυκά πράγματα, πιο συναισθηματικά, οι βόρειες θέλουν πιο πολύ δράση κι ένταση…πολύ δύσκολη η επιλογή. Δεν ξερεις πως και πότε θα κάτσει μια παραγωγή. Μπορεί να είναι πολύ καλή η παραγωγή και τα σενάρια και τελικά να μην ενδιαφέρει κανέναν και μετά να γράψεις ένα πολύ πρόχειρο αστείο πραγματάκι, π.χ Μπομπ ο σφουγγαράκης και να γίνει μια παγκόσμια επιτυχία! Δε μπορείς να ξέρεις ποτέ, όπως και στις μεγάλου μήκους ταινίες.
Εσείς τι κινούμενα σχέδια βλέπετε;
Τις σειρές τις βλέπω περισσότερο σαν ζάπινγκ για τις τεχνικές που έχει το καθένα αλλά δεν παρακολουθώ.Ταινίες μ’ αρέσουν, όπως αυτή η τελευταία της Pixar,ο Ρατατούης.
Εδώ στο δικό σας, υπήρχε και το πρόβλημα να μη μοιάζει με γνωστά ποντίκια όπως αυτό..
Πέσανε πολλές φέτος.. Τρεις ταινίες με ποντίκια! Αυτό, η «Ποντικούπολη» και το «Ασχημόπαπο κι εγώ». Κοίταξε, το ποντίκι είναι ίσως το πιο πολυχρησιμοποιημένο ζώο κι όλοι το ψάχνουν γενικά. Πολλές φορές αναρρωτήθηκα τι κάνει τους ανθρώπους να πηγαίνουν προς αυτό γιατί σε γενική ομολογία είναι ένα σιχαμερό ον..
Μηπως για να το συμπαθήσουμε και να μην το φοβόμαστε;!
Ναι, ή για να το ξορκίσεις μ’ αυτό τον τρόπο ή υπάρχει και το άλλο. Μπήκα σε μια πιο επιστημονική ανάλυση επειδή βλέπω ότι τα περισσότερα πειράματα για την εξέλιξη των πραγματων στην ιατρική τα κάνουν πάνω σε ποντίκια. Κι έχουν ανακαλύψει ότι το DNA τους ότι είναι πιο κοντινό στον ανθρωπο και είναι λίγα τα στοιχεία που λείπουν για να είναι εντελώς όμοιο. Γι’ αυτό έχουν καταφέρει κι έχουν αναπτύξει διάφορα όργανα πάνω τους.
Οπότε κάνετε animation και για να ξορκίσετε τους φόβους σας!
Για μένα δε νομίζω…Στη δημιουργία animation μπορείς να ξεκινήσεις από πολλές πλευρές. Η μια είναι να έχεις μια πάρα πολύ ωραία ιστορία και να προσπαθείς να σχεδιάσεις τους χαρακτήρες αλλά πολλές φορές σ’εμένα έχει τύχει να έχω σχεδιάσει κάποιους χαρακτήρες και μετά να τους φτιάχνω μια ιστορία για να παίξουν. Σαν να έχεις κάποιους ηθοποιούς και να λες «τώρα πρέπει να γράψω ένα ρόλο γι΄αυτόν. Ο καθένας καλλιτέχνης επιλέγει αυτό που του ταιριάζει. Πάντως –μεσα από την έρευνα που είχα κάνει τα περασμένα χρόνια -νομίζω ότι λείπει από την Ελλάδα το εξής: ας πούμε αμερικάνικες εταιρίες για να ενδιαφερόντουσαν για κάποιο προιόν, όπως μου είπαν και υπευθυνοι της Warner brothers και της Dreamworks «θέλαμε μια ιστορία που να μην υπήρχε ποτέ πιθανότητα να την κάνουμε εμείς». Δηλαδή αντί να προσπαθήσεις στην Ελλάδα να κάνεις ιστορίες ας πούμε με τέρατα, δράκους, αστυνομικές που είναι πολύ αμερικανιές, να κάνεις κάτι που δεν το σκεφτόντουσαν ποτέ εκείνοι. Χωρίς βέβαια να είναι ενταγμένο στην ελληνική νοοτροπία και πνεύμα, να αφορά και τους ξένους και να είναι κάτι ιδιαίτερο. Νομίζω ότι αν θα ήθελα να οραματιστώ κάτι γι’ αργότερα θα ήταν προς τα εκεί.
Άρα θα πρέπει να παίρνουμε ρίσκα
Ναι! Και το κινούμενο επίσης σου προσφέρει τη δυνατότητα ότι μπορείς να κάνεις ένα δείγμα της δουλειάς με λίγα χρήματα, ένα 3λεπτο ας πούμε , να το δειγματήσεις στην αγορά και να πάρεις ανταπόκριση. Να δεις αν ενδιαφέρει ή όχι. Αν ναι προχωράς αλλιώς δε χρειάζεται να επενδύσεις εκατομμύρια.
Όπως στην ταινία που πρέπει να την ολοκληρώσεις για τη δείξεις
Εκεί είναι δύσκολο να καταλάβει ο άλλος προς τα που παέι. Ενώ στο κινούμενο με την αισθητική που θα δώσεις και με το θέμα και φτιάξεις πολύωραία την παρουσίαση του trailer, μπορείς ακόμα να εξασφαλίσεις και προαγορές από ξένα κανάλια, διανομείς του εξωτερικού που μεταφράζεται σε χρήμα και να μπορέσεις να την υλοποιήσεις. Έχεις διεξόδους, είμαστε σε μια φάση που γνωρίζουμε αρκετά και πιστεύω ότι πάει καλά.
Απλα οι νέοι στην Ελλάδα όταν βγαίνουν από τις σχολές, φεύγουν με τη μία έξω γιατί εδώ δεν τους δίνονται ευκαιρίες.
Πρέπει ν’αγωνιστέις πάρα πολύ σκληρά και πρέπει να είσαι πολύ τυχερός όπως ήμασταν κι εμείς σ’αυτή την παραγωγή με τις συγκυρίες κτλ. Δεν ξέρουμε αν θα έχει συνέχεια από την ΕΡΤ γιατί ξεκινήσαμε με διευθυντή της τον Σπυρόπουλο που ήταν φανατικός του Τριβιζά και των κινουμένων σχεδίων, τώρα έφυγε από τη διοίκηση και περιμένουμε τις αντιδράσεις των επομένων. Δεν ξέρεις ποτέ..πρέπει να εκμεταλεύεσαι τη στιγμή.
ΣΤΗΝ ΑΝΑΚΡΙΣΗ 