Όταν το ηλεκτρικό ρεύμα διαπερνάει τις χορδές κι αρχίζουν ν ακούγονται τα πρώτα riffs του, οι φλόγες στο χέρι του προκαλούν heavy πυρκαγιές, στη Σαλόνικα φουσκώνουν από υπερηφάνεια κι ο Ozzy Osbourne τον έχει δίπλα του για να σολάρει σε paranoid καάσταση. Ο Gus G είναι είναι ο μεταλάδικος Σαμουράι για τους Γιαπωνέζους που τον αποθεώνουν από εκείνη την εποχή που δεν τον ήξερε κανείς, ο κομιξάδικος σουπερήρωας του Eternal Descent και η ESP υποκλίνεται φτιάχνοντας κιθάρες με τ’ όνομα του. Ισορροπημένος, κουλ και χωρίς κανένα «καλάμι». Έχει κι άλλο. Άκου το σόλο του παρακάτω λίγες εβδομάδες πριν ανέβει στο Fuzz με τη μπάντα του, Firewind …
Είναι το πρώτο μας headline show εδώ και τρία χρόνια –ενδιάμεσα παίξαμε support στους Scorpions και τους Judas Priest- , θα παίξουμε κάτι σαν best of κομμάτια από όλα τα παλαιότερα μας άλμπουμ , καινούρια τραγούδια από το νέο δίσκο που θα κυκλοφορήσει την άνοιξη και αυτή την περίοδο ηχογραφούμε στο στούντιο.
O νέος δίσκος θα έχει διαφορές από το «Days of Defiance»;
Ναι και κυρίως η παραγωγή θα είναι διαφορετική. Αυτή τη φορά θα είναι πιο heavy άλμπουμ και πιο καθαριστικό θα έλεγα. Κοίταξε, γράφουμε όλοι μαζί κάθε φορά απλά έτυχε τώρα κι είχα πιο πολλά κομμάτια εγώ βασισμένα στην κιθάρα γιατί ήθελα ν’ αλλάξω λίγο τον ήχο μας. Θα παραμείνει το στυλ των Firewind αλλά θα έχει περισσότερα heavy στοιχεία.
Επίσης έχετε κλείσει ήδη live για το Summer Breeze festival στη Γερμανία. Θα γίνει κάποια περιοδεία;
Θα εμφανιστούμε και σε άλλα φεστιβάλ τα οποία θ αρχίσουν ν ανακοινώνονται σιγά σιγά, είναι θέμα ημερών να πούμε τα σχέδια μας για το καλοκαίρι. Με το που κυκλοφορήσει ο δίσκος θα ξεκινήσουμε παγκόσμια περιοδείας ξεκινώντας από φεστιβάλ στην Ευρώπη ,στη συνέχεια Αμερική, Ιαπωνία..
Με την Ιαπωνία έχεις μια ιδιαίτερη σχέση από τότε που ξεκίνησες..Το κοινό πως είναι εκεί;
Έχω πολύ καλή σχέση με το ιαπωνικό κοινό εξ’ αρχής και για να σου δώσω να καταλάβεις τι γίνεται εκεί, η πρώτη περιοδεία των Firewind ήταν στην Ιαπωνία τότε που δε μας ήξερε κανείς πουθενά! Ήταν περίεργο και για κάποιο λόγο οι δίσκοι μας πωλούσαν πολύ εκεί και υπήρχε ενδιαφέρον από διοργανωτές που μας θέλανε να παίξουμε και κάπως έτσι ξεκίνησε. Κάναμε το πρώτο μας τουρ το 2004 κι έχουμε πάει εκεί 4-5 φορές από τότε.
Το κοινό είναι λίγο διαφορετικό από υπόλοιπες χώρες.. είναι πολύ πιστοί οπαδοί αλλά βασικά είναι πολύ ήσυχοι σε σημείο που λίγο πριν ξεκινήσει το live κι ενώ παίζει το Intro, δεν ακούς τίποτα και νομίζεις πως δεν είναι κανείς στον χώρο! Δεν έχουν καμία σχέση με Μεσογειακούς λαούς όπως εμείς, οι Ιταλοί ή οι Ισπανοί ακόμα και με τους Αμερικάνους.
Έχεις ξεχωρίσει κάποια μέταλ γιαπωνέζικη μπάντα;
Μ’ αρέσουν οι Loudness, μια μπάντα από τα 80’s που υπάρχουν ακόμα και παίζουν κλασσικό heavy metal και οι Dir En Gray που ακούγονται πολύ σε Ευρώπη και Αμερική. Επίσης υπάρχει ένα κίνημα στην Ιαπωνία, το visual key το οποίο μπλέκει το anime στοιχείο με τα περίεργα κουστούμια που φοράνε κάποιοι. Είναι τελείως δικό τους αυτό το πράγμα και δεν θα το δεις πουθενά αλλού. Εγώ δεν είμαι πολύ μέσα σ’ αυτή τη φάση και δεν ακούω πολλά πράγματα από κει αλλά υπάρχουν αρκετές καλές μπάντες.
Έγινες και κόμικ ήρωας μαζί με τους υπόλοιπους Firewind. Πως προέκυψε όλο αυτό;
Πριν δύο χρόνια γνώρισα τον Llexi Leon, έναν από τους σκιτσογράφους του κόμικ Eternal Descent ο οποίος είχε πλησιάσει την εταιρία με τις κιθάρες ESP με τις οποίες παίζω εγώ και τους πρότεινε την ιδέα να χρησιμοποιήσει διάφορους καλλιτέχνες τους για να τους βάλει μέσα στις ιστορίες του και να κάνει ένα τεύχος για κάθε καλλιτέχνη ξεχωριστά. Οπότε με ρώτησε αν ενδιαφερόμουν και δέχτηκα. Έβγαλε ένα τεύχος πέρσι με μία ιστορία που έμπλεκε δικούς του ήρωες με τους Firewind που ήταν κεντρικοί ήρωες και τέλος του χρόνου θα βγάλει κι άλλο ένα όπου θα είμαι μόνο εγώ μέσα. Να σου πω την αλήθεια δεν ξέρω πολλά από κόμικ αλλά μου άρεσε που είδα τον εαυτό μου σαν σουπερήρωα με υπερδυνάμεις!
Πες μας τι γίνεται με την πολύ καλή συνεργασία με την ESP και τι ακριβώς θα κυκλοφορήσει από τη Black Star.
Οι ESP είναι οι κιθάρες που παίζω τα τελευταία οχτώ χρόνια. Η συνεργασία μας ξεκίνησε όταν τους ζήτησα να μου φτιάξουν μία custom κιθάρα μόνο για μένα και τους άρεσε τόσο πολύ η ιδέα που ήθελαν να τη βγάλουν και στο εμπόριο. Όσο για τη Black star, δουλεύω πάνω σ’ έναν δικό μου ενισχυτή αυτή τη περίοδο και λογικά θα κυκλοφορήσει το καλοκαίρι του 2012.
Έχεις πολλά για την καινούρια χρονιά δηλαδή! Συνεχίζεις με κάποιο από τ άλλα side projects που είχες;
Πάντα έχω πολλά! Όχι με τ’ άλλα συγκροτήματα έχω σταματήσει εδώ κι αρκετά χρόνια. Τώρα έχω μόνο τους Firewind κι αν με πάρει τηλέφωνο ο Ozzy είμαι εκεί γι αυτόν.
Πριν συνεργαστείς με τον Ozzy είχες κάποια άποψη γι’ αυτόν που άλλαξε όταν τον γνώρισες και σε ξάφνιασε ευχάριστα;
Τον Ozzy τον αγαπούσα σαν φαν όπως όλοι όσοι γουστάρουμε το heavy metal κι έχουμε μεγαλώσει με τα τραγούδια του είτε με τους Black Sabbath που είναι η αγαπημένη μου μπάντα είτε με τους σόλο δίσκους του και είμαι μεγάλος του οπαδός από μικρός. Εννοείται ήξερα τα πάντα γι αυτόν και την ιστορία του και σίγουρα τον γνώρισα καλύτερα με τη συνεργασία μας αλλά δεν είναι πολύ διαφορετικός ας πούμε από το ριάλιτι που είχε κάνει με την οικογένεια του. Είναι αστείος, γκαφατζής, είναι ακριβώς αυτό που βλέπεις.
Επειδή έχουμε όλοι ένα μικρό θέμα μ’ αυτό.. Τον καταλάβαινες όταν μιλούσε;
Κοίταξε στην αρχή δεν τον καταλάβαινα όχι μόνο επειδή είναι δυσλεκτικός αλλά επειδή είναι κι από το Birmingham κι έχουν μια ιδιαίτερη προφορά εκεί, όμως με τον καιρό τον συνήθισα και τον καταλαβαίνω πια. Πλέον αν είμαι με κάποιον φίλο και δούμε κανένα βίντεο με τον Ozyy να μιλάει, δεν καταλαβαίνει κανείς τι λέει, μόνο εγώ τα πιάνω!
Έχεις κάποια backstage στιγμή με τον Ozzy που θυμάσαι χαρακτηριστικά;
Θυμάμαι πολλά.. το κάθε δευτερόλεπτο απ’ όλη την περιοδεία! Πέρασα φοβερά και δε μπορώ να μείνω σε μία μεμονωμένη στιγμή και ο Ozzy μου φέρθηκε πολύ καλά όπως και σ’ όλα τα παιδιά του γκρουπ. Μας πρόσεχε πάρα πολύ, γίναμε πολύ καλοί φίλοι, παίξαμε σε 100 shows με κοινό πάνω από ένα εκατομμύριο κόσμο οπότε τι να πω.. ήταν τα δύο πιο τέλεια χρόνια της ζωής μου.
Black Sabbath με Tony Martin ή με Ozzy στα φωνητικά;
Είναι δίλλημα γιατί μ’ αρέσουν και οι δύο για διαφορετικούς λόγους. Με τον Martin είχαν αλλάξει τον ήχο τους και να σου πω την αλήθεια είμαι πολύ μεγάλος φαν αυτών των άλμπουμ τους ενώ εκείνα με τον Ozzy είναι πιο κλασσικά και άλλο στυλ. Πιστεύω ότι το κύριο πρόβλημα με τον martin ήταν πως στις συναυλίες δεν απέδιδε τα κομμάτια όπως τα ηχογραφούσε κι αυτό με είχε ξενίσει λίγο να σου πω την αλήθεια. Όταν άρχισα να τον βλέπω live σε διάφορα βίντεο ενώ είχε φοβερή τεχνική στη φωνή του αλλά πολλά θέματα δε μπορούσε να τα βγάλει ζωντανά. Από την άλλη ο Ozzy τραγουδάει τα κομμάτια όπως ακριβώς τα ηχογραφεί και βέβαια σαν frontman είναι εντελώς άλλης κλάσης, ο καλύτερος που υπάρχει στο heavy metal χώρο.
Το καλοκαίρι θα είσαι στο Rockwave μαζί τους;
Δεν ξέρω ακόμα. Αν δε λείπουμε εκείνες τις μέρες για την περιοδεία με τους Firewind, θα είμαι σίγουρα εκεί.
Τα σόλο ποιου κιθαρίστα θα μπορούσες ν’ ακούς για ώρες;
Είναι πολλοί..Gary Moore, Tony Iommi , Al Di Meola, Michael Schenker, Yngwie Manstein, Uli Roth είναι οι αγαπημένοι μου.
Αν βρισκόσουν στο στούντιο με τον Paul Gilbert τι θα μπορούσε να συμβεί;
Μάλλον θα του ζητούσα να μου κάνει ένα μάθημα!
Φτάνοντας στο τέλος του 2011 ποιο είναι το καλύτερο και ποιο το χειρότερο άλμπουμ που άκουσες φέτος;
Δεν άκουσα πολλά να σου πω την αλήθεια και το σκεφτόμουν τις προάλλες αλλά δεν έχω ακούσει ούτε δέκα. Άκουσα το καινούριο των Evanescence και μου άρεσε πολύ, επίσης ο δίσκος “ 2” των Black Country Communion κι η μεγαλύτερη απογοήτευση ήταν σίγουρα το Lulu των Metallica. Ειλικρινά δεν κατάλαβα για αυτά τα ονόματα να κάνουν κάτι τέτοιο.
Παρακολουθείς καθόλου ελληνική μέταλ σκηνή;
Όχι πολύ.. γνωρίζω τις παλιές όπως Rotting Christ και Septicflesh που είναι σούπερ μπάντες αλλά από τις καινούριες δεν έχω ξεχωρίσει κάποιον. Θα έχουμε βέβαια δύο συγκροτήματα για support στη δική μας συναυλία, τους Bare Infinity και Scar Of The Sun που είναι πολύ ελπιδοφόρα, αλλά και λόγω έλλειψης χρόνου δεν έχω παρακολουθήσει κάποιους άλλους.
Εν τω μεταξύ παρ όλο που η Ελλάδα έχει μεγάλο μέταλ κοινό, οι μπάντες δεν πάνε τόσο καλά..
Φταίει λίγο η ελληνική αγορά, υπάρχει ξενομανία παντού, ας μην τα ρίξουμε όμως στο ελληνικό κοινό. Τα τελευταία δύο- τρία χρόνια άρχισαν ν’ ανεβαίνουν τα στάνταρτνς στο επίπεδο των συγκροτημάτων, να ψάχνουν καλύτερες παραγωγές και να παίζουν πιο πολλά live. Μέχρι τώρα ήταν οι περισσότεροι του καναπέ κι ακόμα απ όσα ακούω δεξιά κι αριστερά όλοι το βλέπουν σαν χόμπι. Το πόσο μεγάλη επιτυχία θα έχεις στο χώρο εξαρτάται κι από το πόσο χρόνο θα επενδύσεις, τι προσπάθειες θα κάνεις και πόσο focus θα έχεις σ’ αυτό που κάνεις. Νομίζω υπάρχει λόγος που δεν υπάρχουν αρκετές μπάντες που μπορούν να κάνουν διεθνή καριέρα.. εδώ ποπ σταρ και δε μπορούν. Διάθεση έχουν όλοι στα λόγια αλλά το θέμα είναι πόσο μπορείς ν’ αντέξεις όλη την πίεση και τον αγώνα τόσα χρόνια.
(e-go.gr)
ΣΤΗΝ ΑΝΑΚΡΙΣΗ 