Ο Lemmy τους έχει υπό την κατοχή του , ο Johhny Cash τους συνδέει τα μικρόφωνα κι εκείνοι έχουν μετακομίσει κάπου στο Νότο μαζί με τον Jeff Bridges για να να τους μαθαίνει country.Οι Cyanna ξεγυμνώθηκαν, επέστρεψαν στις ρίζες και γνωρίζουν προ πολλού, πως ο όποιος βασιλιάς αυτής της χώρας δε φορούσε ποτέ τα φανταχτερά ρούχα που του πλάσαραν οι κόλακες αυλικοί του.
Την Πέμπτη 15 Μαρτίου παρουσιάζουν το καινούριο τους “Undressed EP”, στο Six Dogs όπου θα μπορείς να το αποκτήσεις σε βινύλιο και σε cd μαζί σε μία συσκευασία και πέρασαν για λίγο κι απο δω. Over and out.
Το προηγούμενο άλμπουμ εγκυμονούσε. Με το καινούριο EP τι γίνεται;
Σπυρέας: Έχουν περάσει ακριβώς δύο χρόνια παρα ένας μήνας από το« End is Near». Στο ενδιάμεσο μέχρι να φτάσουμε στο Undressed EP μεσολάβησε κι η διασκευή του «Διαβάτη της ζωής» του Αττίκ, η οποία γενικά και μουσικά και ενορχηστρωτικά έδειξε ότι η μπάντα πήγε κάπου αλλού. Τώρα με το Undressed EP φάνηκε ακόμα περισσότερο -όπως και στο άλμπουμ που ελπίζουμε να το έχουμε έτοιμο μέχρι το τέλος του 2012. Είναι γυμνό ηχητικά κι όχι μόνο ο ήχος αυτός καθαυτός που φτάνει στο βινύλιο και στο cd, αλλά ήταν «γυμνή» και η διαδικασία της ηχογράφησης.
Είναι πιο «βρώμικο» και σκοτεινό από προηγούμενες δουλειές σας…Tι αλλαγές υπάρχουν;
Σπυρέας: Στην αρχή ξεκινήσαμε να το κάνουμε ακουστικό, αλλά τελικά μας βγήκε ηλεκτρακουστικό. Δεν έχει γκάζια ούτε ηλεκτρονικά στοιχεία όπως το “Just a crash” και το “End is near” κι ο Νίκος που ήταν κατά 99% το ηλεκτρονικό στοιχείο, τώρα για πρώτη φορά έπαιξε keyboards και πιάνα κι όχι synths.
Νίκος: Έγινε ένας ανασχηματισμός στη μπάντα!
Νάσος: Έχουμε πάει σε πιο blues στοιχεία, κάτι που είναι το αμέσως προηγούμενο στάδιο του να παίξεις rock n roll.
Ποιες είναι οι backstage ιστορίες των κομματιών;
I am cannibal
Σπυρέας: To πρώτο κουπλέ και ο ρυθμός μου ήρθαν στο μυαλό, όταν ήμασταν στη Σέριφο τον Αύγουστο του 2009 με το Νίκο, τον Ιάσωνα και τον μάνατζερ μας τον Γιώργο. Παίζαμε βόλεϊ στην παραλία κι ακούγαμε μουσική και την ιδέα για το τραγούδι όπως κι αυτό το ζωώδες ύφος με μία πιο bluesάτη μουσική την εμπνεύστηκα από ένα κομμάτι του Yoav που ακούστηκε κάποια στιγμή. Οπότε όταν γυρίσαμε τζαμάραμε στο στούντιο και το βγάλαμε.
Love forever
Σπυρέας: Την ίδια μέρα βγήκε κι αυτό. Ο τίτλος δεν είναι ειρωνικός, είναι πολύ αληθινός και το νόημα μπορείς να το ερμηνεύσεις με δύο τρόπους: «To love forever» σαν να είναι αφιερωμένο στην αιώνια αγάπη και σαν ρήμα «για ν’ αγαπάς για πάντα». Στο μυαλό μου ήταν το πρώτο όταν σκέφτηκα το τραγούδι.
Νίκος: Είναι η πραγματική εξέλιξη του «End is near» γιατί είναι η συνέχεια του κομματιού «Free falling». Το μισό κομμάτι έχει τα ίδια ακόρντα αλλά λίγο διαφορετικά κι είχα ξεκινήσει να το τζαμάρω από τότε που γράφαμε το «Free falling».
It don’t matter:
Σπυρέας: Παραλίγο να μη μπει στο EP γιατί βγήκε λίγο pop. Την ημέρα που ήταν να γράψουμε τα τύμπανα του «Walking on water» είπαμε πως αν προλάβουμε θα γράψουμε και γι’ αυτό γιατί μπορεί με την τελική μίξη ν’ αλλάξει. Τελικά πέσαμε μέσα και όταν ολοκληρώθηκε είπαμε: «Τελικά δεν είναι πολύ pop ρε μ*****»! Αρχικά ξεκινούσε πολύ χαρούμενα με τα «λαλαλα» που χει στο τέλος αλλά με μια ειρωνία σαν την χαζοχαρά των Στρουμφακίων και τη χαρά που πουλάει η τηλεόραση (κάτι που το λέει και στο ρεφρέν).
Walking on water:
Σπυρέας: Η απλοϊκή του μελωδία και οι στίχοι μου ήρθαν πέρσι την Μεγάλη Πέμπτη όταν έβλεπα στο σπίτι το «Crazy Heart». Στην αρχή της ταινίας έλεγα πως «ωραία η country αλλά πέρα από τον Johnny Cash που χει αυτή τη φωνή όλοι οι άλλοι μου φαίνονται ίδιοι». Κάποια στιγμή στην ταινία που κάνει το δεύτερο του live ο Jeff Bridges, έκανε το μυαλό μου ένα κλικ κι είπα ότι μ’ αρέσει αυτή η μουσική. Μπορεί να μοιάζουν μεταξύ τους τα τραγούδια αυτού του είδους αλλά ο τρόπος που θα το πει ο άλλος και η στιγμή που θα τ’ ακούσεις είναι αρκετό. Έτσι μου ρθε ότι θέλω να κάνουμε ένα τέτοιο απλό κομμάτι… έχει στοιχεία country αλλά το κουπλέ του μπορεί να το πει κάποιος ότι είναι και ρέγκε.
Μπαίνει ο Lemmy στο στούντιο…
Σπυρέας: Θα του λέγα πως «ό,τι σου χουν πει πως έχουμε σκοτώσει το ‘Ace of Spades’ όταν το παίζουμε είναι ψέμα!».
Νάσος: Θα του λεγα «Καθίστε, παίξτε μπάσο, τραγουδήστε κι εμείς θα πιούμε!»
Νίκος: Θα του ζητούσαμε να τζαμάρουμε ασταμάτητα.
Με αφορμή τη ίσως υπερεκτιμημένη Lana Del Rey και άλλες παρόμοιες περιπτώσεις, πόσο εύκολο είναι πλέον ένας καλλιτέχνης να καεί από το ίδιο του το hype;
Σπυρέας: Προφανώς παίζει μεγάλο ρόλο το hype και ο τρόπος που πλασάρεται στο κοινό ένας καλλιτέχνης, αλλά το κράξιμο που τρώει από την indie και πιο alternative κουλτούρα, τον εξυψώνει ακόμα περισσότερο! Το κομμάτι της Del Rey, «Born to Die» μ’ αρέσει, έχει πάρα πολύ καλή παραγωγή, έχουν φτιάξει τη φωνή της τέλεια στο στούντιο, όμως όταν είδα ειδικά τα live βίντεο της συνειδητοποίησα όχι μόνο ότι δεν έχει φωνή αλλά δεν έχε κάποιο άστρο. Δεν είναι Pj Harvey ας πούμε που σ’ αρέσει δε σ’ αρέσει αν τη δεις live γ****ει κι είναι ξεκάθαρο ότι έχει ταλέντο.
Το θέμα είναι ότι μας αρέσει πραγματικά κάτι με το οποίο γίνεται μεγάλος ντόρος ή γιατί μας το έχουν πλασάρει ως φοβερό;
Σπυρέας: Δε μπορώ να καταλάβω το εξής: Βγαίνει ένα ωραίο τραγούδι, μετά τρως όλη αυτή την υπερβολή που το παίζουν παντού συνέχεια μέχρι που το βαριέσαι… Εγώ ειλικρινά με τη Lana Del Rey –αφού αναφέρθηκε- όταν έμαθα τ’ όνομα της κι εντόπισα τις ειρωνίες στα facebook κτλ, πολύ πριν την ακούσω χωρίς να τη δω, ήμουν αρνητικά προκατειλημμένος. Έλεγα πως είναι κάτι fake που το πλασάρουν με το ζόρι ως φοβερό, αλλά όταν άκουσα το «Born to die» κι είδα και το βίντεο κλιπ κατάλαβα γιατί έχει τόση επιτυχία. Βέβαια κι άλλα κορίτσια δε μπορούν να τραγουδήσουν live, οι οποίες δεν είναι καν όμορφες αλλά και πάλι υπάρχουν στη μουσική.
Τα τελευταία χρόνια πόσους τέτοιους έχεις δει και μετά από λίγο καιρό εξαφανίζονται;
Σπυρέας: Άπειρους! Τα τελευταία 20-30 χρόνια μη σου πω, απλά τώρα με το ίντερνετ συμβαίνει πολύ συχνά. Από την πλευρά του καλλιτέχνη και από την πλευρά του κοινού, βλέπω πως ισχύει παγκοσμίως ότι τα blogs, τα sites, αυτή η άμεση πρόσβαση κι η διάχυτη πληροφορία, αντί να φέρουν δημοκρατία κι εκδημοκρατίκευση του μουσικού αλλά και γενικότερα του Τύπου, επικρατεί ένα είδος φασισμού. Αν αποφασιστεί πως η τάδε μπάντα δεν είναι mainstream, indie, αυθεντικό punk κτλ, μετά δεν πρόκειται να τους ακούσει κανείς.
Όπως ο καλλιτέχνης ξεγυμνώνεται και βγάζει το έργο του, πρέπει εσύ, ως κριτικός, να πεις όχι ότι «σπούδασα δυο χρόνια στο τάδε πανεπιστήμιο» και «δούλεψα ένα χρόνο σ’ εκείνη την εφημερίδα», αλλά ποιος είσαι σαν άνθρωπος και γιατί θεωρείς ότι το τάδε είναι σκουπίδι και γιατί είναι αριστούργημα.
Ακόμα κι αν έχουν άδικο ή δίκιο, δημιουργείται μια χιονοστιβάδα που παίρνει τον καθένα μέσα και είναι ένα τρομαχτικό πράγμα. Φυσικά συμβαίνει και στην Ελλάδα… Κι όμως αυτοί που υποτίθεται ότι είναι πιο ανεξάρτητοι και πιο προοδευτικοί κι alternative είναι οι πιο κολλημένοι με τις ταμπέλες.
Νάσος: Γιατί φοβούνται μην τους βάλουν οι άλλοι ταμπέλα.
Σπυρέας: Έγινε ένα μπουμ στην ελληνική αγγλόφωνη σκηνή από το 2005 που το myspace ήταν στα πάνω του, υπήρχε χρήμα κι ανοίξαν όλα τα alternative στέκια. Άρχισαν να γίνονται μικρές και μεγάλες συναυλίες και οι μπάντες απέκτησαν πραγματικό κοινό. Όλο αυτό τι έγινε; Μια φούσκα κι έσκασε προς τα μέσα! Το πεθάνανε. Κάποια στιγμή πρέπει να γίνει και μια αυτοκριτική σ’ αυτό το πράγμα, αλλά βέβαια είναι κι η κρίση που τα γ***** όλα.
Δεν είναι όμως και μια δικαιολογία-καραμέλα να λέμε ότι για όλα φταίει η κρίση;
Σπυρέας: Αυτό ακριβώς! Αν είναι γίνει κάτι καλό η κρίση θα έπρεπε να το διογκώσει αυτό, να το βγάλει στους δρόμους. Η πλάκα είναι σ’ αυτές τις κατηγοριοποιήσεις και τους χαρακτηρισμούς που βάζουν σπανίως γίνεται συζήτηση ή διαφωνία πάνω στη μουσική καθεαυτή. Αν παρήγαγαν κάτι καλό, ο δίσκος που έβγαλες ήταν καλός, στο live έπαιξε καλά ο άλλος… σπάνια τ’ ακούς αυτά και κατατάσσεσαι βάση κάποιων πραγμάτων που συνδέονται έμμεσα με τη μουσική.
Τι γίνεται τώρα με την κατάρρευση της «αυτοκρατορίας Κωστόπουλου»; Δεν είναι και λίγο δήθεν να μην παραδεχόμαστε ότι όντως έχουμε διαβάσει τα περιοδικά του κι είχαμε «υιοθετήσει» το lifestyle του κάποια στιγμή;
Νάσος: Το ν’ απαρνούμαστε τις ρίζες μας είναι κάτι που το κάνουμε κατά κόρον. Εντάξει κάποια στιγμή βάζεις μυαλό όταν μεγαλώνεις. Δηλαδή ΟΚ κι εμένα έπεσαν στα χέρια μου το ΚΛΙΚ και το Down Town και τα διάβασα, αλλά δε θα τ’ αρνηθώ για να μη φάω κράξιμο.
Σπυρέας: Πολλοί απ’ όσους δεν παραδέχονταν πως το γούσταραν όλο αυτό δούλευαν στο Nitro και τζάμπα απλώς για να λένε ότι είναι εκεί. Εγώ δε διάβαζα, όχι για κάποιο συγκεκριμένο λόγο απλά είχα προλάβει ένα ΚΛΙΚ, είδα τις γυναίκες, χάζευα τα άρθρα, αλλά μέχρι εκεί. Τότε σ’ όλη την εφηβεία μου διάβαζα Metal Hammer, κόμικς και μόνο μουσικό Τύπο. Τα lifestyle περιοδικά μου φαίνονταν παράξενα, το κουτσομπολιό, όπως κι εκείνοι οι περίφημοι δεκάλογοι «Τα δέκα πράγματα που πρέπει να κάνεις γι’ αυτό κι εκείνο» με απωθούσαν.
Υπάρχουν πολλοί Κωστόπουλοι ακόμα και οι μαθητές του θα βγάζουν πολλά και τα χειρότερα τα τελείως κουτσομπολέ περιοδικά του τύπου OK, Down Town δεν θα τα κλείσουν. Η χειρότερη πλευρά του lifestyle, το σάπιο σύστημα θα μείνει στην κρίση.
Όμως επειδή όλο λέμε για τη μιζέρια και την καταστροφή της κρίσης, δεν υπάρχουν και καλά;
Νάσος: Νομίζω ότι το μόνο καλό της κρίσης είναι πως μαθαίνεις να ζεις με λιγότερα κι εκτιμάς αυτό που όντως αξίζει.
Σπυρέας: Κι οι δυο ώρες που έχεις ελεύθερες για παράδειγμα τ’ απόγευμα, συνειδητοποιείς πως δεν ξέρεις τι θα σου ξημερώσει και πού θα σαι μετά από λίγο καιρό, οπότε λες κάτσε να τις περάσω με τους δικούς μου ανθρώπους. Και όσον αφορά τη μπάντα , η κρίση μας έκανε να αποφασίσουμε πως δεν ξαναπάμε σε καμία δισκογραφική, δεν ξαναδίνουμε καμία δεκάρα τσακιστή -γιατί μόνο μας παίρνανε- και να τα βγάλουμε όλα μόνοι μας με αγάπη όπως και να κάνουμε βινύλιο. Πήγα και πήρα πικ απ γι’ αυτό το λόγο!
Είναι πράγματα που τα λέγαμε 5-6 χρόνια πριν την κρίση, απλώς δεν τα κάναμε. Τώρα μείναμε και λίγο άνεργοι, κάτσαμε περισσότερο σπίτι λόγω χρημάτων και σκεφτήκαμε πως θέλουμε να περνάμε πιο ποιοτικά τον χρόνο μας. Είναι σωστό να δούμε την κατάσταση πιο αισιόδοξα, αλλά εγώ εκνευρίζομαι που πρέπει να τρώμε το παραμύθι πως φταίμε γιατί τα φάγαμε όλοι μαζί.
Κι εμείς όμως φταίμε..
Σπυρέας: Ναι σαφώς. Κάποιων οι πατεράδες και οι μανάδες τους ψήφισαν όλους αυτούς, έχτισαν όλα αυτά τα αυθαίρετα στα καμένα, κάποιοι λάδωναν εφορίες και πολεοδομίες, άλλοι είχαν τον μπαμπά τους συνδικαλιστή στη ΔΕΗ που έπαιρνε 7.000 ευρώ το μήνα για να κάθεται. Προφανώς υπάρχει ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας διεφθαρμένο εξ’ αγχιστείας, αλλά δεν πρέπει ποτέ να χάνουμε τον στόχο μας. Η βασική απάτη που έφερε αυτή τη χώρα κι αυτό το λαό στην κατάσταση που είναι τώρα έγινε από συγκεκριμένους ανθρώπους, με συγκεκριμένες κινήσεις. Το 90% αυτού του χρέους θα έπρεπε να βαραίνει τους ώμους πολύ λίγων ατόμων που τους ξέρουμε και ποιοι είναι.
Η μίρλα ότι δεν θ’ αλλάξει τίποτα ποτέ, δεν είναι ένα ζήτημα;
Νίκος: Η μίρλα το διογκώνει το πρόβλημα. Τρομοκρατούνται, το χάβουν και φοβούνται. Όταν ένας άνθρωπος δεν έχει μάθει ν’ αγωνίζεται, με το που τον τρομοκρατήσεις θα κλειστεί σπίτι του, οπότε ξέρουν πολύ καλά τη διαδικασία για να πάρουν αυτό που τους βολεύει στο τέλος. Έχουν υπολογίσει από πολύ πριν το αποτέλεσμα. Πριν μία βδομάδα, στην Πορτογαλία ήθελαν να καταργήσουν την απεργία της αποκριάς- τη αντίστοιχη δικιά μας Καθαρά Δευτέρα- και ιδιωτικός, δημόσιος τομέας και ελεύθεροι επαγγελματίες κλείσανε τα πάντα, βγήκαν στους δρόμους και γλεντήσανε. Αποτέλεσμα; Ακυρώσανε μέσα σε μια μέρα τον νόμο!
Εδώ θα βγαίναμε αντιδρώντας έτσι;
Σπυρέας: Την Κυριακή που έγινε η πορεία, ήμουν στο κέντρο και την επόμενη μέρα άνοιξα την τηλεόραση κι είδα από περιέργεια μεσημεριανά, κουτσομπολίστικα, ειδήσεις, τα πάντα. Τα δελτία ειδήσεων ενώ θα έπρεπε να ξεκινούν μ’ ένα λεπτό σιγή, ξεκινούσαν με τα πλάνα από τις φωτιές και με το μπίρι μπίρι ξεχάσαμε τι ψηφίστηκε. Προφανώς είναι τραγικό αυτό που συνέβη και αυτοί που έκαψαν κι έσπασαν -είτε ήταν βαλτοί από τη κυβέρνηση είτε το έκαναν από κάποια ιδεολογία- ό,τι και να ήταν, εδώ πουλήθηκε η χώρα και συνέβη κάτι κοσμοϊστορικό για την Ελλάδα και δεν επικεντρώθηκε κανείς σ’αυτό.
Πώς θα ήταν ένας άνθρωπος αν ενημερώνονταν μόνο από την τηλεόραση;
Νάσος: Θα ήταν ο τέλειος άνθρωπος για αυτούς που έχουν τα κανάλια κι ό,τι στόχο θα έβαζαν γι’ αυτόν θα τον πετύχαιναν με τη μία. Ένας ανελεύθερος άνθρωπος γενικά και δε θα σκεφτόταν τίποτα και θα άκουγε μόνο οτιδήποτε είναι της μόδας Δεν θα ήταν άνθρωπος βασικά, χωρίς ψυχή και όλη του τη ζωή θα επικεντρωνόταν σ’ ένα κουτί! Matrix κατάσταση…
Νίκος: Το τραγικό είναι ότι υπάρχουν πάρα πολλοί τέτοιοι άνθρωποι… Αν ήταν γυναίκα θα ήταν βαμμένη ξανθιά, θα χε βάλει ψεύτικο στήθος οπωσδήποτε και θα κουτσομπόλευε από το πρωί μέχρι το βράδυ όλες τις φίλες της. Θα έκραζε αυτά που θα έκανε η ίδια, αλλά δεν το ‘λεγε ότι τα κάνει κι αυτή και από μουσική δεν θα άκουγε τίποτα που να έχει ουσία.
Σπυρέας: Εφιαλτικό! Θα έβλεπε τον Τσαλίκη και την Φουρέϊρα στα πρωϊνάδικα, θ’ άκουγε μόνο χιουμοριστικά και σατιρικά jingles κι οτιδήποτε θα ήταν πάνω από 1:50 λεπτό θα το άλλαζε.
ΣΤΗΝ ΑΝΑΚΡΙΣΗ 