ΩΡΑ:14:00
ΛΟΓΟΣ ΑΝΑΜΟΝΗΣ: ΚΑΦΕΣ ΜΕ ΤΟΝ
ΑΡΓΥΡΗ ΞΑΦΗ
ΔΙΑΘΕΣΗ: ΑΓΧΟΣ ΚΑΙ ΧΑΡΑ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ
ΣΗΜΕΙΟ ΑΝΑΜΟΝΗΣ: ΛΑΘΟΣ ΠΕΡΙΠΤΕΡΟ…
ΚΑΙΡΙΚΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ:ΗΛΙΟΦΑΝΕΙΑ ΜΕ ΑΠΕΛΕΙΤΙΚΕΣ ΔΙΑΘΕΣΕΙΣ ΒΡΟΧΗΣ
ΚΛΙΜΑ:ΠΙΟ ΠΑΡΕΙΣΤΙΚΟ ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ
ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ: ΚΟΥΡΑΣΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΡΟΒΕΣ ΓΙΑ ΤΙΣ «8 ΓΥΝΑΙΚΕΣ»
ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ: ΩΡΑΙΑΙΟΣ ΤΥΠΟΣ! ΜΕ ΜΙΑ ΤΡΟΜΕΡΗ ΗΡΕΜΙΑ ΑΛΛΑ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ; ΟΥΤΕ ΚΑΛΟΣ ΟΥΤΕ ΚΑΚΟΣ. ΑΠΛΑ ΑΛΗΘΙΝΟΣ._
Σε τι φάση σε βρίσκω;
Τώρα είμαι στην καλύτερη φάση..μόνο πρόβες. Από τον Φλεβάρη έκανα πρόβες-παραστάσεις, μετά πρόβες- πρόβες- παραστάσεις, μετά σταματήσαν κι οι παραστάσεις και τώρα έχω μόνο πρόβες (για τις «8 γυναίκες»).
Φέτος πρέπει να ήταν πολύ κουραστική χρονιά με τόσες παραστάσεις («Πελεκάνος», «Άντρας με τα θλιμμένα μάτια», «Ηλέκτρα», «8 γυναίκες»)…Ευτυχώς ξεκίνησε χαλάρα, στον Πελεκάνο δηλαδή είχα δεύτερο ρόλο και μέχρι το Δεκέμβριο ήμουν πολύ κουλ, είχα μόνο πρόβες και πολύ χαλαρές κιόλας. Αλλά μετά το Δεκέμβρη ξεκίνησε η κόλαση..Σκάσανε όλα μαζί κι έκανα 2 επεισόδια για τη «10η Εντολή» κι έγινε ένας χαμός γενικώς!
Φαντάσου να έκανες και τηλεόραση κανονικά!
Τι; Φουλ σήριαλ; Δε θα την πάλευα. Αυτός είναι κι ένας βασικός λόγος που δεν κάνω τηλεόραση, δεν υπάρχει χρόνος.
Αν έρθει ένα καλό σενάριο;
Άμα έρθει κάτι καλό κι έχω χρόνο εντάξει. Μου χουνε γίνει κάποιες καλές προτάσεις αλλά άμα έχεις κλείσει θέατρο δεν προλαβαίνεις να τα κάνεις.
Δε θα επέλεγες δηλαδή ποτέ να κλείσεις μια δουλειά στην τηλεόραση και να μην κάνεις καθόλου θέατρο;
Όχι, η σειρά είναι άλλη φάση κι έιναι και συγκεκριμένο το επίπεδο, φτάνεις μεχρι ένα σημείο, καλλιτεχνικά μιλάω πάντα. Τώρα σαν επιτυχία κι όλα αυτά, πάντα ζάρια είναι αυτά δεν ξέρεις ποτέ. Εντάξει να σου πω και κάτι; Προτιμώ όπως μου έχουν έρθει τα πράγματα, που όσοι με ξέρουνε με ξέρουνε καταρχήν απο το θέατρο, είναι κάτι με περισσότερο κύρος κατά κάποιο τρόπο.
Είναι και λίγο τιμή;
Όχι μωρέ, απλά έχει πιο άμεση σχέση με τη δουλειά σου, είναι σαν ν’ αναγνωρίζεται περισσότερο η δουλειά σου, ενώ στην τηλεόραση αναγνωρίζεσαι σαν πρόσωπο.
Δε θα σε ξέρανε σαν Ξάφη αλλά «αυτός που παίζει τον τάδε»
Πλάκα έχουν αυτά να τα περάσεις σε κάποια φάση , δεν είναι κακά. Εγώ δεν είμαι κατά της τηλεόρασης, είμαι μεγάλος φαν, βλέπω πολύ τηλεόραση, όχι ελληνική αλλά δεν υπάρχει χρόνος να κάτσεις να κάνεις κάτι. Επειδή μ’ αρέσει τόσο πολύ όπως και ο κινηματογράφος μου είναι και πολύ εύκολο να ξενερώσω, βλέπω δηλαδή τόσα πολλά κι έχω φίλτρο πιο υψηλό, μεγαλύτερες απαιτήσεις απ αυτό το πράγμα. Άμα βλέπεις ότι γίνονται γαμώ τα σήριαλ στο εξωτερικό λές «τώρα εγώ γιατί να κάνω χαζομάρες;»
Απλά εδώ δεν υπάρχει κάποια ιδέα πρωτότυπη, σ’ όλα θα είναι το ίδιο, που ο ένας θ απατάει τη γυναίκα του άλλου κτλ! Μόνο το «Παρά Πέντε» ξέφυγε λίγο..
Και μετά πλακωθήκαν όλοι και θέλανε να κάνουν «Παρά πέντε»! Πάντα ακολουθούμε κάποιον, του έκατσε του παιδιού κι έγραψε κάτι ξεχωριστό κι έπιασε και τώρα όλοι θέλουν να το κάνουν. Έχεις και με τα παραμύθια πολύ τρέλα..αν η ζωή σου ήταν παραμύθι πως θ’ άρχιζε; Μια φορά κι έναν καιρό…..ήταν ένα αγοράκι πανέμορφο που όλοι το φτύνανε για να μη το ματιάσουν και καθε μερα ανοίγανε την κούνια και το φτύνανε 30-40 άτομα και για να έχει σασπένς το παραμύθι αυτό εγινε η κατάρα του! (γέλια) Όχι εντάξει υπερβολές αλλα λέμε τώρα..Η αλήθεια είναι ότι είμαι το πρώτο παιδί απ’ όλα τ’ αδέρφια της μαμάς μου κι ο πρωτότοκος, τα υπόλοιπα παιδιά ήρθαν μετά απο 2 χρόνια οπότε για αυτά τα δύο χρόνια είχα αποκλειστικότητα πολύ κόσμο! 
Θα ήθελες να είχες ζήσει σ’ ένα παραμύθι;
Όχι μάλλον, γιατί καταρχήν υπάρχει ένα κλισέ ακόμα και στα παραμύθια ενώ στο real life δεν υπάρχει κανένα κλισέ. Και πολλές φορές δεν υπάρχει και το «ζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα», υπάρχουν πολλά διεστραμμένα που θα μπορούσε να διαλέξει κανείς. Αλλά παρ’ όλα αυτά υπάρχουν κάποια κλισέ που αν μη τι άλλο είναι μέσα σε κάποια πλαίσια και διδακτισμού κτλ ενώ η ζωή είναι πολύ πιο ενδιαφέρουσα με κάποιο τρόπο.
Σε σένα υπάρχουν δύο αντιφατικά στοιχεία; Από τη μία λόγω Πολυτεχνείου,μαθηματικών κτλ υπάρχει αρκετή λογική κι απ’την άλλη λόγω της καλλιτεχνικής φύσης, υπάρχει ο ρομαντισμός, πιο πολύ συναίσθημα…
Εσύ με ποιο αντιμετωπίζεις τα πράγματα; Πιστεύω ότι αυτά τα δύο συνδυάζονται πάρα πολύ. Το πρώτο, το πρακτικό και το λογικό είναι η βάση της καθημερνής ζωής, δηλαδή αποφάσεις γι απλά καθημερινά πράγματα, άμα πρέπει να περάσω το δρόμο κοιτάω αριστερά-δεξιά και μετά περνάω. Η λογική έχει εγγραφει πολύ πιο βαθιά, έχει γίνει σχεδόν ένστικτο οπότε βοηθάει τη φαντασία. Όπότε όταν π.χ. έχεις να διαλέξεις κάποιο ρόλο, κάτι πολύ ιδιαίτερο, πρέπει να είναι προέκταση μιας λογικής όσο παράλογο και να ‘ναι πρέπει να είναι πολύ μεγάλη προέκταση αλλα η βάση της να πατάει σε κάτι πολύ πραγματικό. Τα τελείως απλά πράγματα που δεν πατάνε πουθενά, δεν έχουν καμία λογική σε κανένα επίπεδο δε μου κάνουνε. Όσο extreme και να φαίνεται η βάση του πρέπει να είναι πολύ απλή και λογική, όσο ακραίο κι αν φαίνεται πιστεύω ότι αν το ψάξεις, είναι ένα κορδόνι αυτό το πράγμα και βρεις την άκρη του να λες «ωχ όντως συνδέεται αυτό». Μην είναι ένα σύνθετο πεταμένο άσχετο πράγμα στο πουθενά.
Τι μπορεί να σε φέρει σε αμηχανία και να κομπλάρεις εντελώς;
Για λίγο, γιατί και να με φέρει κάποιος σε αμηχανία μετά μ’ έναν τρόπο κάτι βρίσκω και το ξεπερνάω.. Η προκατάληψη πολλές φορές, δηλαδή όταν ο άλλος καταλαβαίνει πολύ γρήγορα κάτι για σένα και λέει «α κατάλαβα είσαι αυτό» ή «αυτό είναι εκείνο» και δεν το συζητάει κιόλας. Αυτο για λίγο με κομπλάρει με την έννοια ότι βαριέμαι να συνεχίζω τη συζήτηση, χάνει το ενδιαφέρον. Κι από την άλλη, δε μ’ αρέσει να είναι γενικός ο άλλος, να μην έχει κανένα πιστεύω. Υπάρχουν άνθρωποι με πολύ βαθιά πιστεύω και παρ’ όλα αυτά συζητάνε εκ του μηδενός, χωρίς να βιάζονται.
Έχεις πει ότι μέσω της δουλειάς σου στο θέατρο θες να αποτελείς έναν μικρό επαναστάτη, να επηρεάζεις την κοινωνία. Πιστεύεις ότι το ‘χεις πετύχει μέχρι τώρα;
Όχι, στο βαθμό που υπάρχει στο μυαλό μου. Δεν είναι ότι φαντάζομαι μια ριζικη επανάσταση ή κάτι τέτοιο αλλά στα πλαίσια που ζούμε, τα ρεαλιστικά. Η πολιτική διάσταση που πιστεύω ότι έχει το θέατρο είνα μια δυναμική που μπορεί να σε κρατάει σε εγρήγορση σχετικά με τη δουλειά σου για μεγάλο διάστημα.
Κι ότι ο κόσμος που θα ‘ρθει να σε δει θα μπει σε σκέψεις..
Ναι αυτο είναι κάτι που θες ονειρικά να συμβεί, είναι το ιδανικό που πολλές φορές συμβαίνει, πολλές δε συμβαίνει. Καλό είναι να το έχεις σαν μακροπροθεσμο διάνυσμα.
Οι δουλειές που χεις κάνει μέχρι τώρα έχουν πλησιάσει σ’ αυτό που θες εσύ να συμβεί;
Αυτό που ‘χω καταλάβει για όλα αυτά τα χρόνια είναι ότι περισσότερο έχω επηρεάσει τον κόσμο με την προσωπική μου στάση στα πράγματα κάτι που έχει συνδυαστεί και την καλλιτεχνική. Ένας ρόλος από μόνος του δε φέρνει την άνοιξη. Δηλαδή ας πούμε ότι ο Αργύρης έχει επιλέξει να κάνει εκείνο και τ’ άλλο, είναι έτσι με τους συναδέλφους του, πιστεύει αυτό, τους αρέσουν αυτά. Αυτό νομίζω ότι έχει επηρεάσει πιο πολύ και πιο ουσιαστικά τους ανθρώπους, παρά κάποιος συγκεκριμένος ρόλος που πέτυχε ή δεν πέτυχε.
Ποια θεωρείς τη μεγαλύτερη σου επιτυχία; Όχι επαγγελματικά αλλά σαν άνθρωπος γενικά.
Είναι ότι έχω καταφέρει μέσα σ’αυτό το πολύ δύσκολο πλαίσιο που λέγεται θέατρο,καλλιτέχνες κι όλα αυτά να κάνω και 2-3 κανονικούς φίλους. Επειδή είμαστε και λίγο αερικό και ο κάθε ηθοποιός είναι αλλού ντ αλλού…έγω έχω κάποιους σταθερούς συνεργάτες, με κάποιο τρόπο το ‘χω επιδιώξει κιόλας, αλλά έχω κάνει κάποιους πραγματικούς φίλους και είναι πολύ σημαντικό αυτό.
Μερικές φορές όμως παίζει και το άλλο: να νομίζεις ότι ο άλλος είναι φίλος σου επειδή δένεσαι τόσο πολύ όλη τη χρονιά αλλά μόλις κατέβει η παράσταση να είστε σε μια φάση «δε σε ξερω δε με ξερεις.».
Μπα όχι αυτο το ξέρεις, είναι κοινός τόπος ας πούμε για τους ηθοποιούς ότι μπορεί να είμαστε τέλειοι σήμερα και αύριο που τελειώνει η παράσταση να τα ξαναπούμε σε πέντε-δέκα χρόνια. Δε νιώθεις και λίγο περίεργα όταν κατεβαίνει η παράσταση μετά από τόσο καιρό ;Έχει γίνει πλεόν η καθημερινότητα σου κατά κάποιο τρόπο
Ναι είναι ένα περίεργο άδειασμα όταν έχεις επενδύσει πολλά πράγματα σ’ αυτό. Κοίτα έχω συνηθίσει τις αλλαγές αλλά μετά από καθε παράσταση σκέφτεσαι όλο τον κόπο που χεις κάνει, πρόβες, που έχεις ιδρώσει, έχεις κάνει χαζομάρες έχεις κάνει το ένα και τ’ άλλο και ξαφνικά τέλος. Δεν είναι κινηματογράφος. Δεν είναι τραγικό αυτό;Τραγικοί είμαστε ούτως ή άλλως. Δηλαδή κάνουμε αυτή τη συζήτηση, τη γράφεις εσύ αλλά άμα δεν είχαμε το μαγνητοφωνάκι η συζήτηση αυτή που θα κάναμε θα έπαιρνες εσύ από μένα, εγώ από σένα και μετά θα συνέχιζες τη ζωή σου αυτό είναι τραγικό ή καλό; Το ίδιο πράγμα είναι με το θέατρο. Ας πούμε σκέψου να είχες επενδύσει για σήμερα εσύ, να είχες κάνει τόσα και να τελείωνε μετά.Ενώ τώρα σηκώθηκες, είπαμε να πάμε για ένα καφέ να τα πούμε,το ζητούμενο σου ήταν πολύ πιο χαλαρής φύσης. Ενώ στο θέατρο έχεις επενδύσει, δηλαδή έχεις φορέσει ρούχα, έχεις βαφτεί και ξεβαφτεί, έχεις δοκιμάσει παπούτσια, σε χτυπήσανε και τέλος. 
Θα σου πω κάποιες έννοιες και πες μου με ποια συναισθήματα θα τις χαρακτήριζες:
Ελληνική πολιτική: Χάσιμο χρόνου αισθάνομαι. Όχι δικό μου, αλλά αντί ν’ ασχοληθούμε με δυο πράγματα να τελειώνουμε, διαιωνίζονται όλα. Δηλαδή λέμε «δυο πράγματα», αλλά το πράγμα είναι μία λέξη και συζητάμε για μαλακίες, αμπελοσοφίες τελικά αντί να πούμε «αυτό είναι ένα θέμα». Πχ. έχει μια τρύπα ο δρόμος ε θ’ αρχίσουν «το τσιμέντο αυτό είναι εισαγωγή από τη Γερμανία..η ιστορία της Γερμανίας μπλα μπλα…» κι αρχίζει ένα πράγμα παράλογο που αυτό εννοώ χάσιμο χρόνου, με πιάνει σχεδόν απόγνωση και λέω «δεν προκειται να βγει άκρη ποτέ» Είμαστε θεοί του χασίματος χρόνου!
Ελληνική μουσική: Με τη μουσική γενικά έχω πολύ καλή σχέση, ελληνική αναγκαστικά ακούω, εννοώ στο δρόμο, απ’ αυτά που μου λένε, πάντα κάτι ακούω όσο και να τ’ αγνοώ. Εγώ δεν ακούω ούτε αγοράζω δίσκους αλλά πιστεύω ότι υπάρχουν κάποια πράγματα που είναι ενδιαφέροντα… το τελευταίο γκρουπ που είχε κάποια σημασία ήταν οι Ρόδες ή και πιο πριν ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου. Κάτι πήγε να γίνει ,μια καινούργια πρόταση.
Απλά ξέρεις τι νομίζω; Όποιος είναι έτσι λίγο πιο πρωτότυπος και πιο εναλλακτικός αλλά δε μπεις σ’ ένα Fame story δεν του δίνουν και τόσο σημασία…
Αυτό πιστεύω ότι δεν ισχύει, άμα έχεις κάτι να προτείνεις και το πολεμήσεις μέχρι τελευταίας ρανίδος θα βρεις τον κόσμο σου. Άμα δεν είναι εσωστρεφές ετσι; Γιατί μπορεί να κάνω κι εγώ ένα…(κάνει ένα ηχητικό εφέ) και να το βγάλω σε δίσκο, θα μου πεις εσύ χεστήκαμε και θα σου πω καλά έκανες. Τη μουσική τη γράφεις μεν πηγάζοντας από σένα αλλά προς τα έξω όπως όλη η τέχνη είναι προς τα έξω.
Απλά βλέπεις κάποια παιδιά με πολύ ταλέντο που δε βγαίνουν σ’ αυτά τα «μουσικα ριάλιτι» και λες είναι κρίμα. Καθόμαστε ας πούμε κι ασχολούμαστε με την Πάνια και τα παρατράγουδα..
Αυτά είναι σημεία των καιρών. Πιστεύω ότι είναι ένα πολύ ωραίο ναρκοτικούλι για να ξεχνιόμαστε και να ζητάμε λιγότερα. Να τώρα αμέσως αμέσως εσύ κι άλλες πέντε φίλες σου πχ λέτε «α δεν περιμένω τίποτα»
Ε εντάξει δε σου λέω να σκεφτόμαστε και τόσο πεσιμιστικά..
Απλώς σου δίνεται αυτή η αίσθηση ότι δεν κινείται τίποτα ενώ πιστεύω ότι αν κάποιος καλλιτέχνης επιμείνει θα βρει ανταπόκριση Το ίντερνετ απ την άλλη έχει βοηθήσει, με to my space κτλ. Στο εξωτερικό βέβαια είναι πιο διαδεδομένο όλο αυτό το σύστημα με κορυφαίο παράδειγμα τους Arctic monkeys. Αλλά
τώρα τελευταία βλέπω αρκετά συγκροτήματα ελληνικά να το χρησιμοποιούν όπως οι film.
Καλό είναι αυτό γιατί κινείς μόνος σου αυτό που θες και δε χρειάζεται να μπεις σ’ ένα άλλο πακέτο να παρακαλάς τον οποιονδήποτε άσχετο να σε βοηθήσει.
Διάβασα εν τω μεταξύ ότι έχει γίνει μια δισκογραφική εταιρία μη κερδοσκοπική που μπορείς να πας τα demo σου, να σου κυκλοφορήσει το cd με 5 Ε απλά μόνο για τα έξοδα της παραγωγής. Γίνονται κάποιες προσπάθειες αλλά βλέπεις αυτό που επικρατεί και λες «είμαστε πολύ λίγοι»
Καθόλου λίγοι…καταρχήν δες που κάθεσαι, απο δω πέρα θα βρεις σαν κι εσένα άλλους 100 για πλάκα, οι άλλοι 1000 κοιμούνται αλλά θα βρεις κόσμο.
Θα τον βρεις αλλά σκέφτομαι κάποιες φορές ότι η δικιά μου γενιά αν δεν ψαχτούν από μόνοι τους λίγο θα ακολουθήσουν αυτό που τους πλασσάρουν.
Μην τρελαίνεσαι, τζάμπα ο κόπος! Θα σου πω ένα πολύ απλό πράγμα: άμα ήσουν το 300 μ.Χ. κόρη δούλου θα ήσουν κι εσύ αργότερα δούλα δηλαδή τα πράγματα «comes and goes». Δεν πάει απ’ το κακό στο χειρότερο, γύρω γύρω πάει.Απλά λες γιατί να είμαι εγώ σ αυτή τη λούπα και να μην είμια σε μια άλλη εποχή κτλ
Ναι αλλά το να λες θα θελα να ήμουν σε μια άλλη εποχή και θα θελα..το θέμα είναι να λες θέλω και να κάνω αυτό τπου θέλω σ αυτή την εποχή που είμαι..
Αυτό ίσα ίσα δύναμη σου δίνει παρά αδυναμία. Εγώ έτσι το βλέπω.. «Είστε όλοι έτσι;» «Θα κάνω αυτό που θέλω ‘γω!»
Ελληνική τηλεόραση; Μιζέρια μου βγάζει. Τρώγoνται ΤΑ λεφτά σ αυτό εδώ το πακέτο και τελικά είναι μια μιζέρια και μισή. Δεν μπορώ να κταλάβω γιατί…Ή μάλλον μπορώ να καταλάβω λίγο απο την εμπειρία μου μες στα πράγματα. Υπάρχει ανοργανωσιά απίστευτη και είναι πολύ «φαταούλες». Είναι ο καθένας μόνος του γενικώς, δεν υπάρχει ένας μηχανισμός να δουλεύει και να χρησιμοποιούν την τέχνη με έξυπνο τρόπο. Δηλαδή πάει ο καθένας και λέει «πάω να κάνω τηλεόραση και να πάρω όσα περισσότερα μπορώ» και καλά κάνει από τη δικιά του τη μεριά αλλά ο καθένας κλείνεται στην πάρτη του. Αναγκάζεσαι- μέσα σ’ αυτό που ορμάνε όλοι να πάρουν ένα κομμάτι από μια πίτα που δεν υπάρχει στην πραγματικότητα κι ορμάνε με τα μούτρα- και λες «πάει αυτός που έιναι άσχετος και να μην πάω εγώ που θα δουλέψω»; Αναγκαστικά ο καθένας μένει στον εαυτό του και προσπαθεί να κάνει ότι μπορεί καλύτερα για την πάρτη του
Γενικώς είναι ελάχιστα τα πράγματα που θα κάτσεις να δεις στην τηλεόραση… μέσα σ’ αυτά είναι ο Λαζόπουλος ο οποίος είναι ο μόνος που κάνει σάτιρα. Εσύ πως τα πας με τη σάτιρα;
Κοίτα, μ’ αρέσει απλά δε μου φαίνεται ιδιαιτέρως έξυπνη έτσι όπως γίνεται..είναι για IQ ποντικιού ας πούμε.
Παλιά που ήταν η Μαλβίνα όμως δεν ήταν αλλιώς;
Άλλο επίπεδο, ήταν πιο υψηλό. Ξέρεις τι γίνεται; Η Μαλβίνα απευθυνόταν σε ανθρώπους που ήταν πιο πολιτικοποιημένοι ενώ τώρα σε άτομα που διαβάζουν «sorry», «espresso» κι ασχολείται με πράγματα τέτοιου τύπου. Υπάρχουν πράγματα τα οποία λες «ε εντάξει μωρέ τι να κάνουμε». Το Mall ας πούμε είναι το μεγαλύτερο αυθαίρετο
στην Ελλάδα το ξέρεις αυτό; Αλλά ποιος το λέει..Όλοι λένε «χεστηκαμε» και μετά ποιος τα τρώει τα λεφτά; Α ο Βαρδινογιάννης. Αυτός καλά κάνει αφού δεν κάνεις εσύ τίποτα καλά κάνει και τα τρώει!
Τέλος πάντων πάμε λίγο σινεμά..Θα μας πεις κι εμάς γιατί έχεις δει το Old boy 14 φορές;
Πολλές ταινίες βλέπω πολλές φορές, οι οποίες μ’ αρέσουν και τις βάζω συνέχεια σε φίλους μου και τις ξαναβλέπω κι εγώ. Η ταινία αυτή είναι ό,τι πιο κοντινό σε αρχαία τραγωδία έχω δει.
Εδώ γιατί είναι πια τόσο δύσκολο να κάνεις σινεμά, κάτι σαν καταναγκαστικά έργα;
Ξεκινάει από πολλόυς λόγους..Καταρχήν οι περισσότεροι που ασχολούνται με τον κινηματογράφο είναι απαίδευτοι με την έννοια ότι δε βλέπουν κινηματογράφο. Ξέρεις πόσους κινηματογραφιστές ξέρω που δεν ξέρουν τι είναι το Oldboy; Κι έχουν μείνει σ’ αυτά που χαν κάνει στη σχολή το ‘60 και το ’70, Ταρκόφσκι και τέτοια. Εντάξει ο Ταρκόφσκι είναι θεός αλλά δεν είναι αυτό το θέμα, συνεχίζεται το πράγμα, είμαστε παρακάτω, παραπέρα.
Μου τι σπάνε πάρα πολυ τέτοιοι τύποι που μένουν στάσιμοι, δεν παρακολουθούν τι γίνεται γενικά και υποστηρίζουν ότι τώρα εμείς δεν έχουμε κανεναν που ν’ αξίζει. Αλλά εδώ ποιο είναι το πρόβλημα τελικά για να κάνεις μια ταινία;
Κοίτα, υπάρχει το οικονομικό το oποίο πολύ μεγάλο θέμα. Υπάρχει ένας μηχανισμός στο εξωτερικό που δουλευει πολύ καλύτερα, από τις χορηγίες κτλ. Εδώ πέρα να σου δώσω να καταλάβεις, στο θέατρο μπήκε νομοσχέδιο για τις χορηγίες φέτος και για τον κινηματογράφο δεν υπάρχει κάτι αντίστοιχο! Ποιος θα πάει να δώσει τα λεφτά του και για ποιο λόγο; Ποιος ιδιώτης θα πάει και θα επενδύσει τα λεφτά του σε μια ταινία; Έξω υπάρχουν 100 παραγωγοί σε κάθε χώρα.Ποιος θα δώσει λεφτά σε μία ταινία ξέροντας ότι δε θα έχει κανένα οικονομικό ώφελος; Και πόσο ρίσκο να πάρεις; Δεν υπάρχει καταρχήν μηχανισμός προβολής των ταινιών, οι ελληνικές αίθουσες είναι αναγκασμένες να παίζουν μια ελληνική ταινία για να ξεκαθαρίζουν όλο το χρόνο, το παίζουν μια βδομάδα και καλό , κακό το κατεβάζουν για ν’ ανέβει το Spiderman 3.
Ας πούμε το «Όνειρο του σκύλου» -και δεν το λέω επειδή έπαιζες κι εσύ- που ήταν η πιο έξυπνη ελληνική ταινία που έχω δει τα τελευταία χρόνια παιζόταν σε δύο κινηματογράφους μόνο, δεν είναι αδικία τώρα αυτό;
Αν θες την ειλικρινή μου γνώμη, όχι. Εγω δεν πιστεύω ότι θα μπορούσε ν’ αντέξει παραπάνω και σε παραπάνω κινηματογράφους η συγκεκριμένη ταινία.
Φταίνε μήπως και λίγο τα σενάρια; Δεν υπάρχουν και πολλές πρωτότυπες ιδέες, συνέχεια παίζει το τρίπτυχο sex,drugs&βρισιές και ο κόσμος μπαίνει στο τριπάκι «γιατί να πάω να δω ελληνική ταινία»
Είναι ένα πακέτο τεράστιο αυτό τώρα, από που να το πάρεις και που να τ’ αφήσεις. Υπάρχει μια γενιά τώρα νέων σκηνοθετών, ο Έκτορας Λυγίζος που έκανε και την παρασταση μας (σ.σ Ο άντρας με τα θλιμμένα μάτια), ο γιος κι η κόρη του Βούλγαρη, ο Βαρδής ο Μαρινάκης, που αυτοί πιστεύω θα έχουν να πουνε κάτι. Θα τα καταφέρουνε σιγά σιγά γιατί προς το παρόν ας πούμε ο ένας έχει κάνει την ταινία του ψηφιακή και ψάχνει τα 20 χιλιάδες ευρώ που χρειάζονται να τη μεταφέρει σε φιλμ για να την πάει στο φεστιβάλ γιατί για να την πας και να την καταθέσεις εκεί πρέπει να την πας σε μπομπίνα φιλμ, δε μπορείς να το πας σε dvd. Άμα είσαι συ τώρα π.χ κι έχω παίξει εγώ τζάμπα, έχει παίξει ο άλλος τζάμπα, είναι γαμάτη και την έχεις σ’ ένα dvd τι να την κάνεις;… Πας στο διαγωνισμό ψηφιακού κινηματογράφου στο ίντερνετ! Ενώ έξω στην Αμερική, αυτα είναι δωρεάν…ε δωρεά κατά κάποιο τρόπο της Kodak π.χ η οποία με μία διαφήμιση στο spiderman έχει καθαρίσει. Σιγά μην την απασχολέι τώρα αυτά τα χρήματα. Είναι πολλοί οι λόγοι και ξεκινάνε από πολλές πηγές ταυτόχρονα.
Απλα ρε παιδί μου απορείς πως γίνεται να πουλάνε τόσο πολύ ταινίες τύπου safe sex ή straight story..γιατί να θέλει ο κόσμος τόσο πολύ να βλέπει αυτά..Ούτε εμένα μ’ αρέσουν αλλά παρ’ όλα αυτά ξέρεις τι αναγνωρίζω σ’ αυτές τις ταινίες; Μια προσπάθεια εξωστρέφειας, δηλαδή ότι κάνω μια ταινία για σένα, πρέπει να τονίσεις ότι ΕΓΩ κάνω την ταινία για σενα. Αυτοί είναι οι δύο βασικοί πόλοι και στο θέατρο και στον κινηματογράφο. Ασχέτως από ‘κει και πέρα το θέμα κτλ συμφωνούμε απολύτως αλλά υπάρχει αυτό που δε μπορώ να μην το αναγνωρίσω. Γιατί αυτό είναι κι απ τα βασικά ζητήματα που πάσχουμε: ότι κάνουμε ταινίες για να ΜΗΝ πουλήσουν εισιτήρια επίτηδες και δεν υπάρχει καν «κάνουμε την ταινία γιατί γουστάρουμε εμείς» ξέρεις γιατί; Γιατί ο σκηνοθέτης είναι 50 χρονών πια, έχει γράψει το σενάριο από 20 χρονών και τώρα του δώσανε τα λεφτά να το κάνει.
Πρόσφατα διάβασα κάπου ότι θες πολύ να γίνεις μπαμπάς. Και μου ρθε αμέσως αυτό το κλισέ ότι ο «άντρας του σπιτιού» πρέπει να κάνει μια δουλειά με καλά λεφτά κτλ…Σε φοβίζει καθόλου αυτό;
Καθόλου γιατί είμαι μιας άλλης λογικής..Τόσος κόσμος έχει κάνει τόσα παιδιά χωρίς να χει τα φράγκα κι έχουν βγει γαμώ τα άτομα κι ο κόσμος συνεχίζει. Δηλαδή δεν καταλαβαίνω την άλλη μούρλα, ότι το παιδί πρέπει άμα δεν έχει μια μικρή φεράρι να πάει στο σχολείο δεν νοείται να κυκλοφορεί κτλ, αυτά είναι είναι για γέλια μόνο!
Απλά πλέον έχουν αλλάξει τα πράγματα και το παιδάκι απ’ το δημοτικό έχει κινητό, playstation, μηχανάκι κι όποιος δεν έχει πρέπει να νιώθει μειονεκτικά…
Είναι αλλά δε θα είναι ο στόχος μου να κάνω ένα παιδί και να του παρέχω αυτά. Απλά ο χρόνος που θα χρειαζόταν να κάνω ένα σήριαλ θ’ ασχοληθώ με το παιδί κι αντί να με παίρνει τηλέφωνο θα είμαι εκεί.
Γενικώς είσαι ανήσυχος άνθρωπος, παίζεις σκηνοθετείς, βγάζεις φωτογραφίες, γράφεις…Θα περίμενα να ‘χω απέναντι μου κάποιον νευρικό κι αγχώδη αλλά μου βγάζεις μια απίστευτη ηρεμία..
Είμαι σε μια πολύ ήρεμη φάση της ζωής μου εδώ κι αρκετό καιρό και ξέρεις τι; Δε μπορώ να σπαταλάω την ενέργεια μου σε λάθος πράγματα δηλαδή αν όλη μου η ενέργεια πάει στο άγχος για τα πράγματα που είναι να κάνω όταν φτάσω να τα κάνω δεν θα χω τίποτα! Εγώ προτιμώ να είμαι κουλ και να κάνω αυτό με όλη μου τη δύναμη εκείνη τη στιγμή και μετά να είμαι κομμάτια. Υπάρχει μια σπίντα γενικώς αλλά εγώ προτιμώ να δουλεύω τις ώρες που δουλεύω και να είμαι χαλαρός όλη την υπόλοιπη μέρα όσο μπορώ.Ούτως η άλλως δεν εκφράζω το άγχος μου, και να ‘χω δε μου βγαίνει πολύ προς τα έξω.
(υποτίθεται πως εδώ έχει τελειώσει η συνέντευξη. Παραγγέλνει και δευτερο καφέ και καθόμαστε για μια off the record συζήτηση πια αλλά κάποια πράγματα για το φεστιβαλ Αθηνων, θέλει να τα γράψω και δε γίνεται να χαλάσω χατίρι!)
Στο συγκεκριμένο φεστιβάλ πάντα δεν έβλεπα πάνω απο δύο παραστάσεις γιατί υπήρχε μια «συντηριτηκούρα» που μου ‘σπαγε τα νεύρα και από πέρσυ που ανέλαβε ο Λούκος νιώθεις ότι αναζωογοννήθηκε..καινούργιοι χώροι, άλλο ύφος..
Μιλάμε για νέους καλλιτέχνες κι ομάδες αλλα και νέους ανθρώπους στο κοινό. Κι εν τω μεταξύ ξέρεις τι έγινε φέτος; Έστειλε το Σ.Ε.Η (Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών) μια επιστολή που έβριζε το Λούκο. Έλεγε «τι μαλακίες είναι αυτά που κάνει, φέρνει όλο ξενόφερτους κι οι Έλληνες ηθοποιοί μένουν άνεργοι»! Και «τα πήραμε» κάποιοι γιατί όχι μόνο δουλεύουν πάρα πολλοί Έλληνες ηθοποιοί αλλά βλέπουμε και παραστάσεις της προκοπής. Στείλαμε επιστολή κόντρα ότι εμείς διαχωρίζουμε τη θέση μας απο το ΣΕΗ όπως κι αρκετός κόσμος.
Στο ΣΕΗ μου φαίνεται είναι λίγο στενόμυαλοι γενικά..
Εγώ είμαι σχεδόν διεγραμμένος,έχω να πληρώσω απ το πρώτο έτος που χω μπει. Οι άνθρωποι δεν κάνουν τίποτα! Τα πνευματικά μας δικαιώματα τα έχει διεκδικήσει άλλος οργανισμός,ο ΔΙΟΝΥΣΟΣ που είναι ιδιωτική πρωτοβουλία. Δηλαδή εγώ τα λεφτά για τις δουλειές που χω κάνει θα πρεπε να τα παίρνω απ το ΣΕΗ που θα πρεπε να ‘χει διεκδικήσει τα πνευματικά διακαιώματα και δεν έχει ασχοληθεί ποτέ μ’ αυτό, με τα λεφτά από κάποια σήριαλ και κάποια άλλα που υπάρχουν σ’ όλο τον κόσμο αυτά! ΤΟ ΣΕΗ είναι άχρηστό κι απλά για να κάνει απεργίες τη λάθος στιγμή. Το ότι τρώμε στο break ενός γυρίσματος ας πούμε, δεν είναι κεκτημένο των ηθοποιών αλλά των τεχνικών, αυτοί έχουν διεκδικήσει το διάλλειμμα κι ότι θα χει φαγητό στις 10 ώρες που κάνουμε γύρισμα και μας κάνουνε χάρη και τρώμε οι ηθοποιοί! Είναι κοινή συναίνεση σαν να μας λένε «να τρώνε κι αυτοί οι κακόμοιροι» ….
(bitter.gr)
ΣΤΗΝ ΑΝΑΚΡΙΣΗ 
