Αν μου ζητήσεις να περιγράψω το Βασίλη Μαυρογεωργίου μου ‘ρχονται στο μυαλό
μόνο καρτούν και ήρωες παραμυθιών. Και συγκεκριμένα ένα κράμα Μικρού
Πρίγκιπα, Πίτερ Παν και Γκαστόνε. Τον φαντάζομαι να κυκλοφορεί σε σελίδες
παραμυθιών και στριπάκια κόμικ, να ζει μεγάλες κι επικίνδυνες περιπέτειες με πολλά
εμπόδια και δοκιμασίες και στο τέλος να βγαίνει νικητής. Μόνο μην το φωνάξετε να
σώσει την πριγκίπισσα Eνηλικίωση. Τη θεωρεί απίστευτα βαρετή και προτιμάει να
την τυλίξει στις φλόγες ο κακός δράκος ή να την αφήσει κοιμάται για πάντα…
(Την ημέρα της συνέντευξης ήταν πολύ δύσκολη για μένα. Όμως με το που αρχίσαμε να μιλάμε μου έφτιαξε τη διάθεση! Έχει μια πολύ ωραία ενέργεια που στη μεταδίδει αμέσως. Κι ας άργησε να ‘ρθει, νιώθεις ότι μπορείς να του τα συγχωρέσεις όλα! Κάτσαμε στο φουαγιέ του θεάτρου του Νέου κόσμου, μ΄εκείνον να ζητάει τσίχλες και τσιγάρα, να φέρνει χαρτιά για να κάνουμε αέρα, κόσμος να μπαίνει και να βγαίνει, η συζήτηση να παίρνει πιο πολύ ώρα απ’ ότι πρέπει και τα παιδιά που περιμένουν να κάνουν μαζί του πρόβα μάλλον με βρίζουν λίγο από μέσα τους…)
Τι γίνεται εδώ πέρα;! Σε βλέπω τρέχεις..
Όχι μια χαρά είμαι! Δεν τρέχω, έχω μήνα να ξυπνήσω τόσο νωρίς!
Η Τζελσομίνα; Τελείωσε;
Ναι και σκέφτομαι τώρα ότι χθες ήταν η τελευταία παράσταση και δεν πήρα ούτε ένα τηλέφωνο να ρωτήσω πως πήγε!
Πως δημιούργήθηκε η ολη ιδέα με το τροχόσπιτο και τη Σπυριδούλα;
Καταρχήν η ιδέα ήταν της Όλιας (Λαζαρίδου) να κάνει μια παράσταση με τροχόσπιτο το οποίο να ναι σχετικά αυτότόνομο. Μετά σκέφτηκε το έργο και μετά εμένα. Είναι ένα έργο της Pierrette Dupoyet, μια ηθοποιός που το γραψε σε συνεργασία με το Φελίνι κι είχε ανέβει στο Παρίσι το 2000. Το πήραμε και η σκέψη όταν το δουλεύαμε ήταν «Γιατί να κάνεις ένα έργο που είχε κάνει ο Φελίνι με μεγάλη επιτυχία?». Και καταλήξαμε στο ότι η ιστορία είναι ωραία αλλά να βασιστούμε μόνο εκεί χωρίς όλα αυτά τα στοιχεία τα ιταλικά τα γαλλικά…
Να βάλετε λίγο το ελληνικό στοιχείο δηλαδή
Το ελληνικό ήταν για να φύγει τελείως κάθε αναφορά στα ονόματα της ταινίας, στάνταρ τα θυμάσαι, απλά σκεφτήκαμε αν αυτή η ιστορία μπορεί να υπάρξει από μόνη της. Ουσιαστικά, κατα τη γνώμη μου πάντα, αν αυτό το έργο το πάρεις κατά γράμμα, αν το ανεβάσει κανείς ως έχει, με τα ονόματα που έχει, με τις αναφορές που έχει στην ταινία κι όλα αυτά βγαίνει ελαφρώς νοσταλγικό και είναι λίγο βραδιά Φελίνι ! Αυτό που θέλαμε εμείς να περάσουμε ήταν χιούμορ, μια κωμωδία…Καλά δεν είναι ότι η ιστορία εφαρμόζει 100% ή έχει απόλυτη συμβατότητα με τα ελληνικά δεδομένα. Δεν είναι το θέμα αν θα πετύχει αλλά να καταφέρεις α)να καταλάβει ο άλλος την ιστορία, β)να περάσει καλά και να μη βαρεθεί, γ) αν έχει κάποιο χιούμορ να βγει, να μην το καταπιει μια νοσταλγία ή μια μνήμη σε σχέση με το τι έχουμε πει και τι ξέρουμε. Επομένως, και τα βλάχικα και τα ονόματα ήταν πάνω στον άξονα του να είναι αυτό το πράγμα όσο πιο καθαρό και πιο απλό για μας, για έναν απλό θεατή.
Και γι αυτούς που δεν πάνε και πολύ θέατρο..
Για μένα δηλαδή!
Με κοροιδεύεις τώρα;!
(γέλια) Όχι δεν πάω! Στο Φεστιβάλ Αθηνών φέτος είδα μόνο μία του Μπομπ Γουίλσον κι αυτό γιατί με πίεσε μια φίλη
σκηνογράφος(μιμείται τη φωνή της) «Να πας να το δεις αυτο! Είναι τέλειο!» Γενικά όμως το Φεστιβάλ δεν παίζεται
Ακριβώς το ίδιο λέω κι εγώ κι όλοι που το χουμε συζητήσει..Δε νομίζω ότι η παράσταση σας ας πούμε θα μπορουσε να παιχτεί σ ένα παλιότερο που δεν ήταν ο Λούκος…
Βασικά δε θα ήμασταν εδώ να μιλάμε. Ο άνθρωπος δεν έχει καμία σχέση με την ελληνικη πραγματατικότητα ,ξέρει πάρα πολλά…Ασε που πριν έβλεπες πάντα τα ίδια και τα ίδια, 4 μηνες Φεστιβάλ Αθηνών! Όσες διαφωνίες κι αν υπάρχουν στο θέμα Λούκος δε μπορεί να πει κανείς ότι δεν έχει κάνει άψογο χειρισμό και δεν έχει στηρίξει οικονομικά, το πως βγαίνει οικονομικά το φεστιβάλ. Ένα φεστιβάλ το οποίο ήταν πάντα μια τρύπα, δηλαδή έμπαιναν τόσα έφευγαν τόσα ενώ εδώ πέρα τα εισιτήρια καλύπτουν τα έξοδα της παραγωγής και κάνει κάποιες αναθέσεις πιστεύω με πολύ σκέψη.
Για την Τζελσομίνα τώρα….Η Σπυριδούλα είναι μια γυναίκα που έβλεπε τη ζωή της να περνάει από μπροστά της ενώ ήθελε να κάνει πολλά πράγματα στην πραγματικότητα αλλά κάποιος της κατέστρεφε τα όνειρα. Ο Μήτσος δεν είναι και κάπως συμβολικός;
Το τρίπτυχο (Σπυριδούλα-Μήτσος-τρελός) είναι συμβολικό ούτως ή άλλως κι η ιστορία είναι ένα απλό συμβολικότατο παραμύθι. Η Σπυριδούλα γεννιέται σ’ αυτό τον κόσμο, ο οποίος έχει τους νόμους του, τους κανόνες του, πρέπει να ζήσει και το θεωρεί δεδομένο. Επομένως όλα αυτά που σκέφτεται, όλες αυτές οι βλακείες που έχει στο κεφάλι της και ο κόσμος τις καταδικάζει μετά κι ή ίδια καταδικάζει τον εαυτό της. Θεωρεί ότι «Α είμαι χαζή» ώσπου εμφανίζεται ο τρελός που της λέει ότι όχι δεν είναι χαζομάρες όλα αυτα που σκέφτεσαι, είναι πολύ ωραία κι έχεις κι εσύ υπόσταση και ξαφνικά νιώθει ότι είναι κάτι. Κι απαναστατεί ενάντια του Μήτσου,ο οποίος όμως της προσφέρει ασφάλεια, την ταίζει, την κοιμίζει, της δίνει δουλειά, τη ζει. Ο άλλος δεν της προσφέρει τίποτα απ αυτά τα πράγματα καθόλου, αν πήγαινε με τον τρελό μπορεί και να πέθαινε και σε μια μέρα από την πείνα! 
Ναι απλά της χάριζε ωραία συναιθήματα, ειδικά εκεί που λέει ότι «περπατάμε στο ίδιο σχοινί, υπάρχουν και τέτοιου είδους σχοινιά»…
Της έδωσε υπόσταση, να μπορεί να σταθεί στα πόδια της. Δηλαδή είναι σαν να δίνουν μια μάχη ο Μήτσος με τον τρελό κι αυτή είναι στη μέση. Στην ταινία βέβαια αυτή πεθαίνει στο τέλος.
Εδώ στον Νέο κόσμο θα συνεχιστεί το δεύτερο μέρος του«Μονο την αλήθεια»;
Θα ξανανέβει το πρώτο, μετά από ενάμιση μήνα το δεύτερο και αυτοί οι δύο, (μου δείχνει δύο νέους ηθοποιούς που τον περιμένουν ν’ αρχίσουν πρόβα) τα νέα ατέρια του Εθνικού θεάτρου (γέλια) θα παίξουν την «Κατσαρίδα» στη Θεσσαλονίκη.
Με αφορμή το «Μονο την αλήθεια» εσύ πιστεύεις στη μαγεία; (και μεταφορικά κιόλας όσον αφορά τον τρόπο που βλέπεις τον κόσμο)
Άλλες φορές ναι άλλες φορές δε θεωρώ ότι πιστευω…Κοίταξε όταν ξεκινάει κάποιος ν’ ασχολείται μ’ αυτό το πράγμα τ’ αντιμετωπίζει σαν παραμύθι, λέει «α είναι ενα πολύ ωραίο παραμυθι που έχει πολλές προεκτάσεις». Κι όντως είναι πολύ ωραίο κι η λέξη αλήθεια παίζει πάρα πολύ, το τι είναι τελικά και βέβαια ψάχνοντας ανακαλύπτει κανείς για ποια αλήθεια μιλάμε. Δηλαδή όταν κάποιος παραμυθιάζεται με τη δική του αλήθεια είναι εξίσου δυνατός με κάποιον που έχει βρει την πραγματική αλήθεια, το να πιστεύεις ότι την ξέρεις είναι το ίδιο με το να την ξέρεις. Οπότε ξεκινάς με τη σκέψη «αυτό είναι ένα πολύ ωραίο παραμύθι», που κάποιες στιγμές φτάνεις ν’ ανακαλύπτεις ότι στον αιώνα μας ξεκίνησαν να υπάρχουν πάρα πολλές ομάδες που ασχολήθηκαν με το ζήτημα διαφορετικά απ’ότι το καταλαβαίνουμε 100%, η λέξη μάγος συνεχίζει να υπάρχει και τελικά φτάνει μέχρι τις μέρες μας. Έτυχε να γνωρίσω τέτοιους ανθρώπους που συνανστρέφονται μ έναν τρόπο -κι άκουσα μάλιστα ότι υπάρχουν και ομάδες και σχολές μαγείας- λίγο διαφορετικό απ αυτό που φανταζόμαστε. Ας πούμε το πρώτο μέρος βασίστηκε κυρίως σε κάποια βιβλία του 1800 τα οποία αν τα διαβάσεις έχουν μέσα συνταγές για το πως να σταματήσεις την αιμοραγία, πως να κάνεις τον άλλον να σ’ ερωτευτεί, διάφορα ξόρκια τύπου «κόψτε ένα βατραχοπόδαρο» κι όλη την αριθμοσοφία. Κι ερχόμαστε στο δικό μας αιώνα όπου η μαγεία συνδέεται με την ψυχολογία.
Δεν είναι λίγο περίεργο όλο αυτό;
Όχι ανακαλύπτεις ότι είναι αυτό που πρέπει να ‘ναι, αυτό που ήταν πάντα ουσιαστικά κάτι το οποίο δε γνωρίζουμε τόσο καλά εμείς. Και κατάλαβα στη συνέχεια ότι είναι πάρα πολύ δύσκολο ν’ ασχοληθεί κανείς μ’ αυτό το πράγμα, να θέλει να πιστέψει και ν’ ακολουθήσει αυτό το δρόμο, πρέπει να κάνει πολλές θυσίες.
Τι να περιμένουμε από το σίκουελ;!
Περιπέτεια μεγάλη! Δράση! (γέλια) Είχα κάποιες συναναστροφές αφού έγραψα το 1, κάποιοι άνθρωποι που δεν είχα καταφέρει να βρω πριν ανέβει το έργο. Τώρα που μίλησα με κόσμο νιώθω λίγο αδαής που κάνω το δεύτερο, σαν να κοροιδεύω τον εαυτό μου, δεν έχω καμία σχέση μ’ αυτό. Από μια ασκέψη παραμυθιού είπα ν ασχολήθω μ ένα έργο για τη μαγεία
Πιο πολύπλοκο δηλαδή απ’ ότι φανταζόσουν..
Πιο δύσκολο. Δηλαδή όταν ανακαλύπτεις ότι αυτό το πράγμα έχει εφαρμογή στη σημερινή ζωή αλλά όχι όπως το χουμε στο μυαλό μας, δε μπαίνουν σε κύκλους και κάνουν τελετές αλλά έχουν ένα ήθος, μια σκέψη, μια διαδασκαλία, ένα είδος τελετουργίας κι έχουν ένα μερίδιο γνώσης κι αλήθειας. Δηλαδή άμα σου πω αυτά που μου είπανε…λες ότι η ζωή, εμείς ο απλός κόσμος αγνοούμε πολλά πράγματα και ζούμε πολύ μες στο ψέμα που φτιάχνουμε για να μαστε καλά ας πουμε. Κι ότι είναι κανείς όντως πρόθυμος ν’ αντιμετωπίσει την αλήθεια; Είναι πολύ τρομαχτικό πράγμα. Άκουσα πράγματα που δε θέλω να σκέφτομαι ότι είναι αλήθεια!Και υπάρχουν ονόματα στον αιώνα μας που ασχολούνται μ’ αυτό που θα σου φύγουν τα σαγόνια. Μεγάλα ονόματα, άνθρωποι πολύ σημαντικοί.
Όταν αρχίζεις κι ασχολείσαι πολύ μ’ αυτό, μπαίνεις σ’ ένα άλλο τριπάκι, σ’ ένα άλλο επίπεδο…
Δεν είναι τόσο άλλο, νομίζουμε ότι είναι άλλο.
Απλά όταν κάποιος που είναι έξω απ’ αυτό και το σκέφτεται, νομίζει ότι αλλάζεις εντελώς τρόπο σκέψης και γενικά
Κοίταξε γενικά στη ζωή μας-ας πούμε αυτό που λέγαμε για τη Σπυριδούλα- λέμε ότι «είμαι άνθρωπος που μ αρέσει να εμπιστεύομαι τα όνειρα μου, το ένστικτο μου, να ταξιδεύω στα όνειρα μου, να πιστεύω στα παραμύθια και τέτοια». Κι όταν έρχεται κάποιος και σου λέει «αλήθεια πιστεύεις στα όνειρα σου; Αλήθεια θες ν’ ασχοληθείς μ’ αυτό; Να βυθιστείς σ’ αυτό τον κόσμο, να ταξιδέψεις κι εν μέρει να βάλεις λίγο στην άκρη τον κανονικό κόσμο που χει όλες τις απολαύσεις κι όλα τα πράγματα που σ’ αρέσουν; Είσαι πρόθυμος; » λες.. «δεν είμαι, δηλαδή ότι ναι μ’ αρέσουν τα όνειρα αλλά μην το χέσουμε κιόλας. Θέλω να ξυπνάω το πρωί, να τρώω φρυγανιές με μέλι, σουβλάκι το βράδυ, να πηγαίνω στα μπαρ..»Κατάλαβες; Όλοι τ αγαπάμε και το σκεφτόμαστε αλλά μέχρι ένα επίπεδο ενώ αυτοί που ασχολούνται είναι αυτή που βυθίζονται πιο πολύ μέσα σ’αυτο. Και το έργο που γράφουμε χαιδεύει το γύρω γύρω του πράγματος και καταλήγει ένα απλούστατο παραμύθι και τίποτα παραπάνω.
Γενικά τα έργα σου έχουν το παραμυθένιο στοιχείο και πολύ περιπέτεια. Όλη αυτή η κατάσταση με το περιβάλλον, όλος αυτός ο πανικός που επικρατεί θα μπορούσε ν’ αποτελέσει έμπνευση;Σαν ένας τρόπος να πεις την άποψη σου μέσα απ αυτό
Νομίζω ότι κανείς γράφει ένα έργο για να πει κάτι παραπάνω απ’ το «Μη καίτε τα δάση». Δε νομίζω ότι σκέφτεται ότι θέλει να πει απλά αυτό, όλοι το ξέρουν ότι δεν πρέπει να το κάνουμε αυτό, έτσι κι αλλιώς δεν καίμε εμείς τα δάση άλλοι τα καίνε…ή μπορεί να καίγονται κι από μόνα τους! Το θέμα όλης της φάσης του θεάτρου, των τεχνών, του λογοτεχνικού κειμένου πάει να πλησιάσει ένα πράγμα το οποίο λέγεται αφύπνιση. Ας πούμε για παράδειγμα, η φιλοσοφία αυτών των ανθρώπων είναι ότι ο άνθρωπος είναι μια μηχανή, λειτουργει κι αντιδρά σα μηχανή, δεν έχει σκέψεις, έχει ένα ελάχιστο ποσοστό συνείδησης το οποίο είναι πάρα πολύ μικρό όμως και μάλιστα η προσωπικότητα μας είναι κατακερματισμένη όπως υποστηρίζουν. Και λες ότι «θελω να σώσω τα δάση», «θέλω να σώσω τον κόσμο» «θέλω να σώσω τον εαυτό μου» και μετά σου λέει κάποιος ότι δρόμος υπάρχει, θες; Ε λέμε οκ στην πορεία θα σωθεί το δάσος,πάμε σπίτι μας, θα γκρινιάξουμε λίγο κι αυτό ήταν.
Αλλά μένουμε συνήθως στα λόγια και ξεχνάμε και πολύ εύκολα επίσης…
Ναι η μνήμη παίζει παίζει πάρα πολύ ρόλο στο θέμα συνείδηση-αντίληψη. Και σκεφτόμαστε «είμαστε πρόθυμοι ν’ αφυπνιστούμε, να ξυπνήσει η συνείδηση μας;»Δηλαδή πόσα απ’ αυτά που κάνουμε μέσα στη μέρα πρέπει να θυσιάσουμε και ν’ασχοληθούμε με κάτι ουσιαστικο. Πόσα πράγματα κανεις εσύ κι εγώ που είναι άσκοπα; Π.χ εγώ παίζω με τον υπολογιστή, άλλος μπορεί να βλέπει τηλεόραση, δηλαδή πράγματα που δε μας γεμίζουν ουσιαστικά
Βασικά πρέπει να γίνει κάτι πολύ καταστροφικό για να ταρακουνηθουμε, όπως π.χ με την Πάρνηθα τώρα
Και να γίνει, αυτό το ταρακούνημα είναι αποτέλεσμα μιας μηχανικής, δηλαδή κάτι φτάνει στο απροχώρητο, όλα δημιουργούν μια ένταση και μια θερμοκρασία, γίνεται ένας πόλεμος γίνεται της π…….και γκρεμίζονται τα πάντα.. ο κόσμος αρχίζει ξανα και επλέει μέσα από τα ερείπια και ξαναζει τη ζωή του.Κι όλα αυτά έχουν μια μηχανική λειτουργία, γίνονται , θα ξαναγίνονται και δεν υάρχει καμία εξέλιξη
Είναι πολύ πεσιμιστικό αυτο!
Είναι πάρα πολύ πεσιμιστικό… απλώς λέμε λέμε αλλά δεν πιστεύω ότι πρέπει να είμαστε της άποψης «εγώ τι κάνω; Δε μου πε κανείς ότι θα ρθει να με σώσει» Όχι η σωτηρία υπάρχει, ο δρόμος για να βρει κανείς τον εαυτό του υπάρχει. Το θέμα είναι ότι πονάει πάρα πολύ αυτός ο δρόμος.Σε σημείο που να μπεις στη λογική ότι δε θες να βρεις τον εαυτο σου. Είναι πολύ δύσκολο..Έχεις διαβάσει την «Ιστορία χωρίς τέλος»;
Όχι, μόνο ακουστά το χω..
Να το διαβάσεις.Έχει ένα πολύ ωραίο σημείο που έχει τρεις δοκιμασίες όπου η πρώτη είναι δύο σφιγγες οι οποιες όταν έχουν τα μάτια ανοιχτά πετρώνεις αν μπεις ανάμεσα τους. Κάποια στιγμή στην αιωνιότητα μπορεί να κλείσουν τα μάτια τους αλλά είναι τελείως τυχαίο πότε θα γίνει αυτό, δηλαδή ο δρόμος για να περάσεις βασίζεται στο τυχαίο, δεν ξέρεις αν θα τα καταφέρεις. Η δεύτερη είναι η δοκιμασία του καθρέφτη, βλέπεις ένα ένα καθρέφτη, ο οποίος σε δείχνει ακριβώς όπως είσαι , όχι αυτό που φαίνεσαι εξωτερικά.
Όλοι σκέφτονται «εντάξει τι θα δω» και τελικά φεύγουν τρέχοντας κι ουρλιάζοντας! Και η τρίτη δοκιμασία είναι μια πόρτα, η οποία ανοίγει μόνο όταν δε θες να μπεις, μόνο όταν εγκαταλείπεις κάθε προσδοκία να μπεις εκεί μέσα στο μέρος που κατοικεί η αλήθεια. Νομίζω ότι αυτός είναι ένας ωραίος τρόπος να μιλήσει κανείς για τη διαδικασία της μύησης σαν παραμυθάκι κι ισχύει πάρα πολύ αυτό. Όλοι κάνουμε,ασχολούμαστε ,τρέχουμε αλλά όλα είναι εκ του ασφαλούς. Δηλαδή ό,τι κάνουμε είναι ότι όντως νιώθουμε σ’ ένα ποσοστό την ώρα της συνείδησης «Γιατι; Γιατι; Είναι άδικο» αλλά ποιος είναι πρόθυμος να φτάσει μέχρι το τέλος; Είναι δύσκολο, θέλει κότσια για να δει κανεις τον εαυτό του. Μερικές φορές καταλαβαίνω πάρα πολύ γιατί η εκκλησία μας παραμυθιάζει ορισμένες φορές για να μην ανησυχούμε. Γιατί αν ο κόσμος γνώριζε κάποια στοιχεία της αλήθειας μπορεί να βρισκόμασταν μες στο απόλυτο χάος! Αν πίστευε ότι 2-3 απ’ τα στοιχεία που λένε ότι είναι αλήθεια μπορεί και να τρελαινόταν, να είχαμε πόλεμο κάθε μέρα από τον πανικό που θα επικρατούσε. Αλλά είναι πολύ καλό ότι πιστεύουμε πως τα πράγματα είναι έτσι όπως είναι, να πιστεύεις στο Θεό, ότι μια μέρα θα πάμε στον παράδεισο όχι στην κόλαση αλλά κάπου θα πάμε ενώ αυτοί λένε άλλα
Με τη θρησκεία πως τα πας;
Την αγαπώ ακριβώς μεσα απ’ αυτό γιατί το παραμύθι της σου δίνει δύναμη. Το ψέμα που αγγίζει κάπως την αλήθεια. Δεν ξέρουμε τι έκανε ο Χριστός κτλ. Αλλά έχω καταλάβει, απ το παραμυθάκι της θρησκείας, για τον εαυτό μου, όπως όταν μου το λεγε γιαγιά μου όταν ήμουν μικρός «Ο Χριστός είναι καλός να τον αγαπας και την Παναγίτσα το ίδιο, να κάνεις την προσευχή σου» αυτή τη στιγμή όταν πιστέψω σ’ αυτή τη σκέψη μου δίνει δύναμη.Το να πιστεύω σ’ αυτές τις εικόνες που είχα τότε ως παιδί. Και το να τις καταρρίπτω τώρα μέσα από σκεπτικισμό και αναζήτηση είναι κάτι που με κάνει και φοβάμαι πολύ. Πολλές φορές πραγματικά η άγνοια, η πίστη σε κάτι χωρίς να το αναλύεις πάρα πολύ σου δίνει τρομερή δύναμη.
Και οι πιο πολλοί πιστεύουν για να πιστεύουν, δε το ψάχνουν και πολύ
Μα δε μπορείς να βάλεις όλο τον πλανήτη σ αυτή τη διαδικασία του ψαξίματος. Δηλαδή αυτό που λέει ο Μαρξ ότι «η θρησκεία είναι το όπιο του λαού» ναι είναι αλλά για σκέψου τι θα γινόταν χωρίς αυτό το όπιο…θα σφαζόμασταν κάθε μέρα στους δρόμους αν καταλαβαίναμε που βρισκόμαστε, σε τι καταστροφικό σημείο είμαστε! Καλύτερα να πιστεύεις σε κάτι και να πιστεύεις ότι είσαι σε καλό δρόμο ή πιστεύεις για να μην τρελαθείς .Σκέψου ένα στρατό όπου έχει πει ο στρατηγός «Παιδιά εμείς είμαστε οι καλοί» , φαντάσου με τι δύναμη πάει στον πόλεμο ο στρατός και ξαφνικά τους λέει ένας «Μαλάκες δεν ειστε οι καλοί σας έχουν πει ψέματα» σκέψου πως ο στρατός χάνει τη δύναμη του αφοπλίζεται, μόνο και μόνο επειδή τους λέει ο άλλος ότι είναι οι κακοί! Γιατί όταν πας στο στρατό σου λένε απαγορεύεται να διαβάζεις εφημερίδες και να βλέπεις ειδήσεις κυρίως σε καιρό πολέμου; Οι στρατιώτες πρέπει να πιστεύουν ότι κάνουν το καλό.
Έχεις πολλά «αν» στη ζωή σου; Δηλαδή να λες «αν είχα κάνει αυτο θα είχε γίνει αυτο» κτλ
Μερικές φορές σκέφτομαι ότι η τύχη μ’έχει βοηθήσει πάρα πολύ..Ότι αν είχα κάνει εκείνο δε θα χε συμβεί αυτό κι ότι αν είχα κάνει το άλλο δε θα χε συμβεί καθόλου αυτό. Νομίζω ότι είμαι αρκετά τυχερός, σαν το Γκαστόνε λίγο! Τώρα επειδή μ’έχει πιάσει ένας ψιλοπανικός σκέφτομαι για το μέλλον «Αν κάνω εκείνο μήπως θα μου συμβεί το άλλο;» και τέτοια
Πιστεύεις ότι κάποια πράγματα γίνονται γιατί πρέπει να γίνονται; Γιατί έτσι έιναι γραφτό, η μοιρα..Συζητιέται γενικά έντονα τελευταια στις παρέες
Δεν ξέρω. Κοίτα κάποια πράγματα ήρθαν όπως ήρθαν άρα εκ των υστέρων λέω ότι ωραία ήρθαν όπως έπρεπε να ρθουν αλλά αν είχαν έρθει αλλιώς πάλι το ίδιο θα λεγα. Υπάρχει μοίρα; Δεν υπάρχει; Για να μην παίρνουμε την πρωτοβουλία για οτιδήποτε μας λένε «Α η μοίρα ξέρει που με πάει»! Αν πιστευεις στο πεπρωμένο είσαι ήρεμος, μια χαρά, όταν αρχιζεις κι αγχώνεσαι μήπως είσαι κύριος του εαυτού σου κι ελέγχεις τη ζωή σου πανικοβάλεσαι. Εγώ πιστέυω πως όλος αυτός ο κόσμος που ζούμε, όλες αυτές οι συζητήσεις που γίνονται είναι ένας κόσμος παιδιών, είμαστε παιδιά απ’ τον μεγαλύτερο μέχρι το μικρότερο. Δεν έχουμε ιδέα για το τι υπάρχει και το τι συμβαίνει κι όλες οι συζητήσεις που κάνουμε είναι ανόητες. Το να συζητάμε γιατ τη μοίρα, την προσωπική βούληση, τη συνείδηση μας κι όλα αυτά -πραγματικά περισσότερο για τον εαυτό μου για να μην κρίνω τους άλλους- πιστεύω ότι είμαι ανόητος, τίποτα απ’ όσα κάνω δεν έχει καμία αξία και καμία σημασία.
Σε ποια λάθη δείχνεις μεγαλυτερη επιείκεια; Και στους άλλους και σε σένα
Σ’ αυτά που δεν τα βλέπω από πριν να ‘ρχονται. Όταν το βλέπεις να ρχεται και πέσεις στι λακούβα είσαι μαλάκας! Τώρα για τους άλλους…είναι μια ερώτηση που χει πάρα πολλά ερωτήματα…Για παράδειγμα μερικές φορές στη ζωή μας κάνουμε ή δεν κάνουμε κάτι σε σχέση με το που βρισκόμαστε. Δηλαδη, μου τι λέει εμένα κάποιος. Είμαι σε φάση να χω το θάρρος να του την πω εκείνη τη στιγμή; Κάποιος με μπαγκλαρώνει ας απούμε και μου λέει «έλα δω και θα μιλλησουμε,θα κάνουμε..» και σε παρασύρει με κάποιο τρόπο είσαι σε θέση να μην το δεχτείς και να πεις ότι δε θες και η γνώμη σου είναι όχι; Αλλά από ευγένεια κι επειδή ντρέπεσαι δέχεσαι ν’ ακούσεις. Γενικά η θέση στην ιεραρχία της εξουσίας που βρίσκεται ο καθένας παίζει πάρα πολύ για τα λάθη που κάνει. Δε συγχωρώ τον
εαυτό μου όχι όταν κάνω ένα λάθος που δεν το χα δει να ρχεται. Και μάλιστα απ τα λάθη μαθαίνεις.Περισσότερο κατηγορώ τον εαυτό μου και στεναχωριέμαι όταν δε μπορώ ν’ αντιδράσω.Όταν καταλαβαίνω ότι κάτι είναι λάθος αλλά δε μπορώ να κάνω κάτι γι’ αυτό γιατί δεν έχω τα κότσια να κάνω κάτι γι’ αυτό.Είσαι έτοιμος να πεις αυτό που σκέφτεσαι; Αυτά τα λάθη δε συγχωρώ στον εαυτό μου, όταν δεν λέω αυτό που σκέφτομαι. Τώρα ας πούμε, στο πρώτο «Μονο την αλήθεια» έκανα πάρα πολλά λάθη και το διόρθωσα στην πορεία, το έργο στην αρχή ήταν 1 ώρα και 40 λεπτά και με πολύ κόψιμο-ράψιμο έγινε 1 και 20 συν διάλειμμα κι άλλαξα και το τέλος. Η συγκεκριμένη παράσταση επειδή είχε πάρα πολλά στοιχεία δε γινόταν να μην έχει διάλειμμα.
Ο spiderman στην τελευταία του ταινία, ανακαλύπτει το «σκοτεινό» του εαυτό, περνάει στη dark side κι αρχίζει να του αρέσει μέχρι που συνειδητοποιεί τι γίνεται και το σταματάει. Εσύ το χεις πάθει ποτέ χωρίς να το καταλάβεις και πόσο εύκολα το συνειδητοποίησες;
Ναι , και καταλαβαίνω ότι βρίσκομαι σε μία κατάσταση απλά υπάρχει ένα ποσοστο δύναμης κι αδυναμίας δηλαδή κατά πόσο μπορώ να ξεφύγω απ’ αυτή.
Ε περνάς και καλά κατά κάποιο τρόπο;
Δε νομίζω ότι είναι έτσι. Κι αν το πάρουμε και το αναλύσουμε ο spiderman είναι κι ένας καταπιεσμένος χαρακτήρας, μ’ ένα σωρο απωθημενα και τελικά ελευθερώθηκε μια ενέργεια που είχε μέσα του σαν απόθεμα κι ήθελε να τα βγάλει όλα. Όταν λέμε για σκοτεινές ανθρώπινες πλευρές μιλάμε για τη ζήλεια,το φόβο, την απελπισία,τις ενοχές…όταν μου λέει κάποιος για σκοτάδι σκέφτομαι περισσότερο κάτι τερατάκια που κουβαλάω πάνω μου και με τρώνε σιγά σιγά, μου καθοδηγούμ τη σκέψη και μετά με ροκανίζουν. Η ζήλεια, ενοχή κτλ είναι στιγμές που έρχονται στο «πικ» τους κι εκεί κα΄ποια στιγμή για να μην τρελαθείς, στα τελευταία όρια πρέπει να βρεις κάποιες λύσεις. Λες «ώπα σταμάτα» ,»σκέψου», «ηρέμησε». Δε νομίζω ότι ξαφνικά μπορεί κάποιος να βγει και ν αρχίζει να βρίζει και το λένε κι οι ψυχολόγοι ότι άμα κάποιος έρθει και στην πει βρίσε τον εκείνη την ώρα και μην το κρατήσεις, δεν κάνει.
Μετανιώνεις γενικά;
Μακάρι να μετάνιωνα! Εύχομαι να μετανιώνω στο μέλλον! Δε μετανιώνω ποτέ.
Χμ..είναι λίγο πρόβλημα αυτο..αλλά δεν ξέρεις μπορεί να ‘ναι και καλό μερικές φορές!
Καλό; Είναι πάρα πολύ κακό! Δε μετανιώνω και λυπάμαι γι’ αυτο..Άσε μην αρχίσουμε τώρα για τη μετάνοια! Όχι απλώς πραγματικά ρε παιδι μου το μετανιώνω σημαίνει ξυπνάω και μπαίνω σε μια διαδικασία αυτογνωσίας, ξανασκέφτομαι ό,τι έχω περάσει, μπαίνω σε μια διαδικασία να καταλάβω..Δεν θέλω να καταλάβω! Δεν θέλω να γίνω άνθρωπος!(γέλια) Θέλω να πεθάνω και να σβήσω!
Ποιος είναι ο μεγαλύτερος σου έρωτας;
Ο μεγαλύτερος ερωτας της ζωής μου;… Κοίταξε, απ’ τους μεγαλύτερους έρωτες μου είναι η(δε θυμάται τ’ όνομα και τον βοηθάω) Σκάρλετ Γιόχανσον και μ’ αρέσει και η..(ξεχνάει πάλι το όνομα!) Μάγκι Τζίλενχαλ..Μία απ’τις δύο τις παντρευόμουν και θα τις έκανα ευτυχισμένες! (γέλια) Θα μπορούσα να τους κάνω τη ζωή πάρα πολυ ευτυχισμένη αλλά αυτές δε το ξέρουν, αυτό είναι το πρόβλημα! Αν το ξέραν θα μ’ είχαν πάρει τηλέφωνο! Πραγματικά τώρα, μ’ αρέσουν τα παραμύθια πάρα πολύ. Μου κάνουν πολύ καλό. Με ηρεμούν.
Έχουν μια περίεργη δύναμη τα παραμύθια. Μ’ αρέσουν και μένα πάρα πολύ και με κοροιδεύουν,ξέρεις ότι είμαι παιδάκι και τέτοια! Μου τι σπάει η λογική ότι πρέπει να σταματήσεις να διαβάζεις παραμύθια γιατι πρέπει να ωριμάσεις, να είσαι σοβαρός
Αυτό το τελευταίο είναι κάτι που το σκέφτομαι κι εγώ, δηλαδη μ’ αρέσει πολύ να μην ωριμάσω κι από την άλλη σκέφτομαι «μηπως έχεις κολλήσει στην εφηβική ηλικία;» Ο πατέρας μου στην ηλικία μου με είχε εμένα 5 χρονών! Μήπως κι εγώ πρέπει να ωριμάσω λίγο και ν’ αφήσω όλες τις μαλακίες και να κάνω κάτι σοβαρό στη ζωή μου;!
(αφού γίνεται έαν διάλειμμα λέγοντας για διακοπές, χωριά, ταινίες φτάνουμε στο τέλος)
Τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις;
(μ ένα παραπονεμένο ύφος) Μάγος!
Και τι σκοπό θα είχες;
Να είμαι αθανατος.
Το φοβάσαι το θάνατο;
Πάρα πολύ. Και για φίλους μου και για μενα..γενικά με τρομάζει πάρα πολυ΄και ξυπνάω το πρωί με μια πολύ έντονη σκέψη ότι μετά απο 50 χρόνια κανείς μας δε θα υπάρχει..εσυ μπερει και να υπάρχεις βέβαια!
Ναι και θα’ χω αλλάξει τον κόσμο!
Να αυτός είναι ένας σκοπός της ζωής σου αλλά είναι πολύ κακό πράγμα να μην είσαι πουθενά , να μην υπάρχεις
Κάνεις και γι’ αυτό το λόγο θέατρο; Ότι δηλαδή θα έχει μείνει κάτι πίσω σου…
Όχι, απλά για να περνάω καλά. Να εχεις ένα λόγο να κάνεις παρέα μ ανθρώπους, μια αιτία γιατί η αιτία σε ενώνει, είσαι μια ομάδα. Σε κάνει να ξεχνιέσαι με την καλή έννοια. Το να κάνεις απλά παρέα και να βγαίνεις για καφέ δε μου λέει τίποτα.
(bitter.gr)
ΣΤΗΝ ΑΝΑΚΡΙΣΗ 
